Onthou niemand dan meer die Fanie-reeks deur P.J. Schoeman nie? Ek het Fanie word grootwildjagter in die boekrak opgespoor toe ek ‘n tjokkertjie was. Die boek het saam met my pa deur die jare gekom – seker van sy jonger dae af. Toe ek dié klaar gelees het het my ouers die een na die ander P.J. Schoeman-boek vir my aangeskaf vir verjaardae en Kersgeskenke en partykeer sommer vir sommer. Toe ek weer sien het ek ‘n versameling van om en by twintig van hierdie boeke. As ek nou een van daai boeke op my boekrak sien, dan kry ek weer daardie lekker onthou-gevoel van die lees van Fanie en sy dinge. Ek onthou ook die Fritz Deelman boeke waarvan Eben vertel, boeta, wat ‘n ervaring vir ‘n jong kannetjie om een van daai boeke te lees.

Ek wou op ‘n stadium ‘n veearts word en het toe op die spoor van James Herriot se boeke gekom – baie humoristies en ‘n uitstekende balans van karaktersketsing van persone en diere – egter lank laas een op ‘n rak gesien.

Een nostalgiese aspek wat ek nooit sal vergeet nie is hoe die ouer boeke geruik het – ruik bietjie vandag hoe ruik die blaaie van ‘n ou Bybel of van die ouer ensiklopedië – daai boeke wat nog van die dunste papier gemaak is. Jy verlang sommer soos die sê-ding sê “na iemand wat jy nie eers ken nie”. Ek het by my skoonpa die drie Landbou-handboeke (Hulpboeke vir Boer – 1957) persent gekry – en ek hou hulle op my kantoorrak net om af en toe aan hulle te ruik.

Lees is lekker en het ‘n groot rol gespeel in ons middeljariges se opvoeding. Ek kon nie al die kleure glo in die eerste Bollie wat uitgekom het nie – ek was gewoond aan die valerige Patrys – wie van julle onthou nog van Patrys? – groot nuus in my tyd!