Deel 1
Willemien pak opgewonde haar tandeborsel heel bo in haar tas, rits die sluiter toe en sleep hom van die bed af deur toe waar die res van haar goed reeds reg staan.
Die tyd het uiteindelik aangebreek. Hulle vertrek vanmiddag op die koortoer na Kaapstad, waar Willemien se skoolkoor saam met ses ander kore van regoor die land aan ʼn groot kompetisie gaan deelneem. Willemien mik spieël se kant toe, sy wil net ʼn laaste keer haar solo oefen.
“Willemien! Het jy jou tandeborsel ingepak? Jy moet opskud, ons gaan laat wees!” roep haar ma in die gang af.
“Ek is klaaaar!” skree Willemien terug.
“Moenie op my skree nie, Willemien, loop hierheen en kom sê dit vir my!” antwoord haar ma.
Voor haar ma haar weer roep, gryp Willemien haar kussing en tas om dit solank kar toe te dra, ook net betyds want sy hoor hoe haar pa ongeduldig op die kar se toeter blaas. Terwyl haar pa haar tas inlaai, hardloop sy vinnig terug om haar griller storieboeke te kry, sy het amper daarvan vergeet! Met haar boeke veilig onder haar arm klim sy solank in, vandag is nie die dag wat daar vir haar weggery gaan word nie.
Willemien waai tot sy seker is haar ma en pa kan haar nie meer sien nie, dan sak sy terug op die sitplek. Sy kan nie glo hulle is uiteindelik op pad nie. Juffrou Nadia staan nog verbouereerd voor in die bus en kyk of almal sitplek het. Sy is eintlik bietjie deurmekaar dink Willemien, sy het amper die bus gemis en sy het haar handsak by die huis vergeet.
Juffrou Nadia het gesê dit gaan te duur vir die skool wees om vir almal vliegkaartjies te koop, nou gaan hulle twintig ure lank op die bus ry. Dit pla Willemien nie eintlik nie sy het twee nuwe grillerboeke in haar padkossakkie gepak en nou gaan sy bietjie tyd hê om dit klaar te lees en haar maats dan met die stories bang maak.
Sy neurie een van die liedjies vir die kompetisie terwyl sy by die bus se venster uitkyk na hoe die dorp in veld verander soos hulle die hoofweg Kaapstad toe vat.
“Vals Willemien, wille Willemien, jou hare voel soos gras, Willemien!” tart Bennie haar terwyl hy oor die sitplek hang en aan haar poniestert trek.
Willemien swaai om en gryp vir Bennie aan die oor. “EINA!” roep Bennie benoud en onnodig hard, sy het nog nie eens getrek nie.
“Willemien! Los vir Bennie uit! As ek met julle gaan sukkel laai ons julle nou af en toer sonder julle!” raas juffrou Nadia kwaai van voor in die bus.
Willemien beland altyd in die moeilikheid as sy met Bennie begin baklei en sy wil nie nou al die toer suur maak nie, sy los maar eerder sy oor en draai terug in haar sitplek. Sy voel hoe Bennie ʼn laaste geniepsige trek aan haar poniestert gee maar ignoreer dit eerder.
Willemien kry haar boek uit haar padkossakkie en kort voor lank is sy verlore in die storie van die spookdorp met die monster wat alles verorber wat hy sien, Willemien kry sommer hoendervleis oor die grillerige groen gedierte en kort voor lank pla die knaende Bennie se stem haar nie meer nie.
