Sproetgesig Alex trap sy fiets dat die remme fluit. Die koue lug sny deur sy wange soos hy die top van die heuwel nader. Die twaalfjarige is soek na sy pa. Hy sug en skuif sy effens te groot bril terug op sy neus.
“Waar is jy?” vra Alex. Hy haal sy pa se nagvisie-kamera uit sy rugsak. Alex rits sy sak toe, maar die aksie word stopgesit deur ‘n skielike geluid in ‘n bos agter hom.
“Pa? Is dit jy? Of is dit dalk iets anders?” vra Alex saggies terwyl hy die donkerte in staar. Die onsekerheid laat sy handpalms sweet en sy hart klop vinniger as voor ’n wedloop.
“Wie is dit?” vra Alex. Hy weet nie waarom hy so iets vra nie. Dit is miskien die weerwolf wat hy probeer vang.
“Dit is ek, Ané. Jou sussie! Wie anders kan dit wees?” snou die figuur Alex toe.
“Dankie tog!” sê Alex verlig. Hy skakel sy flits aan. Alex herken die krulbos hare en skraal stem onmiddellik.
“Moenie die flits in my oë skyn nie. Dit is so helder soos ʼn trok op die N1!”
Alex sien dat Ané se broek vol dorings is. Hy sê liewer niks vir haar daaroor nie.
“Ek het vir ʼn oomblik gedink dit is Pa.”
“Pa? Kan ’n mens hom nog ooit Pa noem?”
Ané is Alex se ouer suster. Sy is in ʼn fase in haar lewe waar sy heeltyd net op haar foon gesels en op haar ouers se senuwees werk. Alex is verbaas dat sy vanaand met die soektog help, want sy hou baie van televisie kyk en haar sepies het alreeds begin.
“Die ander dink Pa is by die dam.”
Alex het dieselfde gedink, maar hy moet eers die dorp van bo af bekyk. Alex skuif sy bril terug op sy neus. Hy kyk deur die nagvisie-kamera om te sien of sy pa in die strate is.
Hierdie soektog is alles te danke aan Ané en haar simpel poetse, maar dit het hierdie keer te vêr gegaan.
Alex se ma, Retha is nie die beste kok nie. Haar sop is volgens haar, haar sterkpunt. Ané het gedink dit sal snaaks wees as sy die hond se kos in Pa se sop meng.
Die sop is so waterig en sleg dat Pa dit nie eens agtergekom het nie. Al was dit nie lekker vir hom nie, sou Pa steeds niks gesê het nie. Hy wil tog sy huwelik spaar.
Oomblikke later het Pa begin bewe. Die hare op sy liggaam het verdubbel en sy kakebeen het verleng. Die sop en hondekos het ʼn chemiese reaksie gehad. Dit het chaos en paniek in die huis veroorsaak.
Die senuweeagtige weerwolf het met ʼn oop bek gegrom en by die kombuisdeur uitgehardloop.
Almal was verslae en onseker oor die moontlikheid van so ʼn eienaardige gebeurtenis. Ma het byna die hele familie gebel.
Alex wou nog altyd ’n weerwolf sien, maar hy het nie gedink dit is moontlik dat sy pa vanaand een sou word nie.
“Ek sien hom ook nie van hier af nie. Ek gaan na die dam toe ry. Gaan jy solank terug huis toe?” Alex sit die kamera terug in sy rugsak en tel sy fiets van die grond af op.
“Het die volmaan met jou kop gesmokkel? Ek is die ousus en jy is net twaalf jaar oud. Ek kan jou nie net los nie.”
Alex raak gefrustreerd. Sy sproetgesig gloei en sy hart begin weer vinniger klop. Hy moet sy pa vind voor hierdie aand verby is.
“Kom dan saam!” Alex sit sy sak op sy fiets en Ané huiwer nie vir ’n oomblik om ook agter op te klim nie.
“Die fiets trap effens swaarder met jou agterop, Ané,” sê Alex uitasem.
Alex voel hoe sy bene brand. Die strate is stil en verlate met net die rook van almal se kaggels wat ’n wolk oor die straat laat hang. Dit maak alles wat vanaand aan die gang is net meer spookagtig.
In die straat af staan ‘n harige figuur onder ʼn gebreekte lamppaal. Die figuur het vier bene, skerp naels en gloeiende geel oë. Alex stop in die straat net ’n paar meter van die figuur af.
“Alex, sien jy ook wat ek sien? Is dit ʼn wolf?” vra Ané hakkelend.
Alex se bene begin bewe en die fyn hare op sy arms staan regop. “Ek sien dit ook.”
Die reuse figuur staan stil in die donker en Alex haal sy rugsak van sy rug af. Hy haal die nagvisie-kamera uit. Die skielike beweging van Alex laat die weerwolf grom. Die geel oë staar na die Alex en Ané. Dit is al waarop Alex nou kan fokus.
“Dit is definitief die weerwolf. Ek het gehoop dit is oom Fanie se hond. Ons moet ’n plan maak om hom te vang,” sê Alex dapper.
“Wat is jou plan?” vra Ané.
“As weerwolwe soos wolwe is, sal hy nie sommer nader kom terwyl ek hom direk in die oë staar nie. Dit het Voortrekkers my geleer. Haal jy die fluitjie in my sak uit.”
Ané vat die sak by Alex en haal die fluitjie daaruit. Haar hande bewe en haar maag grom van senuwees. “Ek het die fluitjie. Wat moet ek volgende doen?”
“Gaan in die veld hier agter ons in. Kry ʼn paar groot klippe en vat die deksel van die vullisdrom ook.”
Die weerwolf beweeg nader aan ʼn vullisdrom wat langs hom staan. Vir ʼn oomblik wil dit vir Alex voorkom asof die weerwolf hom verstaan. Alex skuif sy bril terug op sy neus.
“Ané, hoe lank nog?” vra Alex. Hy is bang dat die weerwolf hom gaan storm as hy nou langer wag.
“Ek is klaar!” roep Ané effens bo die stilte van die straat uit.
“Jy raas, praat sagter!”
“Wat moet ek nou volgende doen?” Ané is vol stof. Sy dra swaar aan die klippe, maar sy is net so gretig om die weerwolf te vang.
“Beweeg jy stadig terug na die boom. Die een verder terug in die straat. Kruip daar weg totdat ek skree ‘weerwolf’, dan blaas jy die fluitjie so hard as wat jy kan.”
“En wat gebeur dan?”
Alex sug en hoop sy plan gaan werk. Hy het ʼn massiewe slaggat gesien ʼn paar meter terug. Riebeeckstad het baie slaggate. Hierdie slaggat is diep genoeg om ʼn weerwolf in te kan vang.
Ané maak net soos wat Alex vir haar gesê het om te doen en beweeg na die boom. Die oorverdowende klank van die weerwolf wat huil, eggo in die straat af.
Hy skuif sy bril terug op sy neus en druk die klokkie op sy fiets. “RING-RING.” Alex begin trap. Na ʼn paar meter roep hy uit: “WEERWOLF-WEERWOLF!”
Ané blaas die fluitjie. Dit het die weerwolf se aandag getrek.
So in die trap kyk hy oor sy skouer. Die weerwolf is agter hom. Alex sien die slaggat wat net voor hom is. Hy duik met fiets en al regoor die gat.
“Perfek!” roep Ané.
Die weerwolf is kort op Alex se hakke. Hy kan nie spring soos wat Alex gedoen het nie. Die weerwolf val halsoorkop in die slaggat.
“TJANK!”
Alex is verstom deur die weerwolf se tjankie. Hy kan sommer hoor dit is sy pa se siel daarbinne. Geen weerwolf gaan so tjank nie. ʼn Regte weerwolf sou hulle buitendien al lankal opgevreet het.
“Alex, kom gou, kom help!”
Alex stop en hardloop tot by Ané en help om deksel en klippe bo-op die gat te pak. Alex tel die swaar klippe met gemak op.
“Ons het hom, ons het hom!”
Alex en Ané staan ook sommer op die hoop klippe.
“Alex, kom ons pak nog klippe bo-op die deksel,” sê Ané terwyl hulle vasstaan om die weerwolf binne te hou.
“Bel jy vir Ma, Ané. Ek sal nog klippe kry!”
“Ek bel vir Ma. Alex, die weerwolf moet net nie ontsnap nie!”
“Pa, ons gaan Pa nou help,” sê Alex aan die bewegende deksel.
“Ma, die veearts en die dokter is op pad hierheen,” sê Ané verlig.
Die ligte van die motor kom vinnig om die draai. Die motor kom tot stilstand met die veearts sommer eerste op die toneel. Die veearts waggel in sy pantoffels en nagrok om die motor. Sy botterbene maak dat hy nie so vinnig kan loop nie.
“Definitief ’n geval van ‘Likantropie’ of beter bekend as Wolf-word-man-sindroom,” sê Dokter. Die dokter bly in die motor. Sy hakkelende toon en wankelrige bene laat veel te wense oor.
“Gaan my man dit oorleef?” vra Ma. Sy is geskok en haar krullerige hare staan soos ʼn kraaines. Haar klere is steeds vuil. Dit is vol stukke vleis en groente van die sop. Nadat Pa in ʼn weerwolf verander het, het sy die hele pot sop op haar skoot laat val.
“Ek het al voorheen so ’n geval gesien en het net die beste medisyne daarvoor,” sê die veearts.
“Het Dokter van die medisyne hier?” vra Alex.
“Maar natuurlik! Ek spuit hom sommer dadelik daarmee in. Toe ek hoor van die geval, het ek sommer die inspuiting saam gebring.”
Die veearts nader die slaggat versigtig terwyl Alex met skrefies oë koekeloer na wat volgende gaan gebeur.
“Ditsem!” roep die veearts uit en staan ʼn treetjie terug.
“Wat nou, Dokter?” vra Alex se ma.
“Vir veiligheid gaan hy nou na die plaaslike dierehospitaal sodat hy die nag in ’n hok kan deurbring, mens weet nooit watter simptome hy later kan toon nie.”
Alex begin lag, want die idee dat sy pa vanaand in ’n hok moet slaap is vir hom baie snaaks. “Môre sal ons vir Pa moet gaan aanneem by die diereskuiling en dan is Pa as’t ware ’n troeteldier by die huis,” sê Alex.
“Dit nie eens gepraat van Ané se gekerm en kla wanneer sy besef dat sy ’n broek en been vol dorings het nie,” fluister hy vir sy ma.
