“Wat op aarde was daardie geluid?” vra Ilea skrikkerig.

“Ek weet glad nie …,” antwoord Ilea, “… ons moet gaan kyk,” sê sy vasbeslote en skakel die bedliggie aan.

“Is jy van jou sinne beroof?” vra Ilea geïrriteerd. “Partykeer wonder ek wat in daardie kop van jou aangaan. En wat as Ma ons betrap? Ons sal vir weke, nee, dalk maande gehok word! Jy weet hoe erg is sy oor veiligheid!”

Die twee susters fluister saggies, terwyl hulle nog in hulle beddens in hulle strandhuis, wat op die hawe geleë is, lê. Toe hoor hulle weer dieselfde geluid. Dit is ʼn skril geluid, soos wat vingernaels op ʼn swartbord maak, klink.

“Help! Help my!” skreeu ʼn stem op ʼn verskriklike hoë toonhoogte. Die twee meisies spring dadelik uit hul beddens en hardloop na die venster. Toe hulle versigtig na buite loer, sien hulle net water spat. Alena sien net-net hoe ʼn vrou in die water verdwyn. Druppels spat op die venster en hulle sien net ʼn swart silhoeët. Borrels kom boontoe en toe is daar geen teken meer van die vrou nie…

Sekerlik sou die vrou nie aspris in die water gespring het nie? Alena hoop van harte dat die vrou darem kan swem. Nog ʼn paar minute later was daar steeds geen teken van die vrou nie. Geen mens kan sy asem so lank ophou nie!

“Ons moenie so laat in die aand hier buite wees nie, Alena!” fluister Ilea toe hulle na buite sluip. “As ons nóú betrap word …!”

“Wees rustig, Ilea. Ons sal nie betrap word nie. Jy kan mos sien dat daar niemand hier buite is nie,” sê Alena en haal ʼn flitsliggie uit en skakel dit aan. Die sterre skyn helder en die maan is vol. Die twee susters gaan staan op die kaai en luister of hulle enigiets kan hoor. Dit is doodstil.

Skielik sien hulle ʼn figuur wat soos ʼn dolfyn uit die water spring. Die figuur se kop draai in die rigting van die twee meisies en sis hard. Die figuur land op ʼn rots en sit roerloos daar. Twee geel oë is op die meisies gerig.

“Wat is dit?” vra Ilea skrikkerig. Die figuur spring van die rotse af terug in die water. Alena het een ding opgemerk en dit is dat die figuur ʼn visstert in plaas van twee bene het. Wat ʼn snaakse ervaring!

“Meisies!” hoor die twee susters iemand fluister. Dadelik draai hulle om en kyk in die kwaai gesig van hul ma vas. “Wat maak julle hierdie tyd van die aand buite?” vra Ma kwaai en gryp altwee meisies aan die arm.

“Ma, ons het ʼn snaakse geluid gehoor en toe wou ons kyk wat dit was…” begin Alena verduidelik. “Hoe het Ma geweet ons is buite?”

“Ek het voetstappe in die gang en ʼn deur wat toemaak gehoor. Julle sal beter te werk moet gaan om ʼn oudpolisievrou te wil flous!” antwoord hul ma terwyl hulle deur die tuintjie stap. “Wat het julle toe daar buite gesien?”

“Ag, dit was sommer ʼn siek seemeeu wat geskree het,” antwoord Alena en probeer ʼn giggel wegsteek.

“Ja, ek kan dit glo,” sê hul ma en maak die susters se slaapkamerdeur oop. “Kom, nou moet julle slaap kry. Môre kan ons op die strand langs gaan stap en sommer roomys kry na die tyd. Ag tog, nou is ek sommer lus vir roomys!” Ma maak vir Ilea toe onder die donskombers.

“Lekker slaap, Ma!” groet Alena toe hul Ma die deur oopmaak om uit te gaan.

“Julle ook!” antwoord sy.

ʼn Ligte gesnork word feitlik dadelik van Ilea se kant gehoor en Alena glimlag. Wat ʼn aand…

“Word wakker, slaapkouse!” roep die twee susters se ma van die kombuis af. Alena laat ʼn lang sug hoor en kyk na die muurhorlosie. Vyfuur! Fantasties! So dit is die straf vir gisteraand, dink Alena en staan op.

“Kom aan, Ilea!” sê sy moeg. Ilea draai om op haar sy en kreun.

“Nog net tien minute…”

“Ek het pannekoek gebak!” roep hul ma en Ilea spring dadelik op en draf kombuis toe. Alena skud net haar kop en glimlag. Sy kyk by die venster uit waar sy die vrou in die water gesien val het. Wat het met haar gebeur? En om nie eers te praat van die vreemde wese op die rotse nie!

Toe Alena die kombuis binnekom, betrap sy vir Ilea met ʼn mondvol pannekoek en stroop. Sy het amper die hele buisie stroop op haar pannekoek uitgedruk.

“Skaam jou!” fluister Alena. “Jy weet stroop is skaars!”

“Ek kan nie help nie! Dit is die goue soort en jy weet ek is verslaaf daaraan!” fluister Ilea terug. Hul ma kom toe net deur die agterdeur binne.

“Môre, Alena! Daar is ʼn paar pannekoeke in die bak as jy wil hê!” sê sy en sit ʼn hopie klere in die mandjie. “”Ek is nou net klaar wasgoed afgehaal. Sjoe, wat ʼn werk vir die tyd van die oggend! O ja, onthou julle twee, ons gaan oor ʼn rukkie strand toe.”

“Ja, Ma!” antwoord die twee asof uit een mond. Ilea het nou die res van haar pannekoek is stroop gedoop en in haar mond gedruk.

“Mmmmm!” Sy sit haar mes, vurk en bord in die wasbak en gaan kamer toe.

“Ma?” vra Alena terwyl sy ʼn pannekoek uit die bak haal.

“Ja, Alena?”

“Toe Ma nog vir die polisie gewerk het, het julle gevalle gehad van mense wat net verdwyn?”

“O ja, baie, eintlik. Mense het baie klagtes gebring oor familie of vriende wat net skielik een aand verdwyn het. Daar word al jare daaroor gepraat. Blykbaar sê hulle daar is ʼn waterwese wat elke aand prooi soek en dit in die water in trek vir aandete. Gruwelike goed wat hulle dink, as jy my vra! Een keer het ʼn man na ons toe gekom en vertel hoe hy gesien het dat die waterwese sy vriend in die water trek. Maar waar was die bewyse? Ja, daar was baie nuusberigte oor mense wat op so ʼn manier verdwyn het, maar wie kan seker wees?” sê Ma en vou haar arms. “Hoekom wil jy weet?”

“Ag, ek het dit op die nuus een keer gesien en wou net meer daaroor weet,” jok Alena en staan op om kamer toe te gaan. “Dankie dat Ma my vertel het!”

“Hei, Alena!” sê Ilea waar sy op die bed lê en boek lees.

“Hallo, watter boek lees jy?” vra Alena en gaan langs haar op die bed sit.

“Ag, sommer ʼn Enid Blyton-boek. Daar is ʼn nuwe boek van haar en ek kan nie wag om dit te lees nie.”

“Sal jy daardie boek vir my leen as jy klaar is, asseblief?” vra Alena en maak ʼn nota van haar versoek en plak dit teen die muur aan Ilea se kant. “Jy weet self hoe maklik jy vergeet!”

Ilea lag. “Oukei, maar net as jy vir my ʼn paar van daardie sjokoladekoekies van jou gee!”

“Ek sal daaroor dink …,” sê Alena kamma ernstig.

“Meisies! Ons gaan oor twee minute strand toe! Maak reg!” roep hul ma vanuit die kombuis.

“Oe, hier is nog een!” roep Ilea uit en tel ʼn pragtige pers skulp op en swaai dit in die lug. “Hierdie een is pragtig!”

Alena kom staan langs Ilea om die skulp te bekyk. “Ek hou van die ringetjies rondom die skulp. Ja, dié een verdien om in die emmer te gaan.” Ilea plaas die skulp versigtig in die emmer en hulle soek nog skulpe.

“Alena! Ilea!” roep hul ma van ver af en die twee meisies hardloop na hulle toe. “Daar ander kant is ʼn roomyskarretjie. As ons vinnig maak, kan ons dit inhaal!”

Die twee meisie hardloop resies na die roomyskarretjie toe en Alena is eerste daar.

“Hallo, kan ek asseblief ʼn sjokoladeroomys in ʼn horinkie kry?” Na ʼn paar sekondes is Ilea ook daar.

“En vir my vanielje, asseblief!”

“Wie betaal?” vra die roomysverkoper.

“Ons ma! Daar kom sy aan!” sê Alena en wys na hul ma wat aangestap kom. Die roomysverkoper knik en plaas twee roomyse in die gretige hande.

“Dankie!”

Die twee meisies gaan sit op die naaste rotse en eet hul roomyse. Toe hulle klaar geëet het, besluit die twee om ʼn bietjie in die water te speel. Hulle stamp mekaar in die water en plas mekaar nat. Hulle gaan ʼn bietjie dieper in en raak sommer lekker laf. Hul ma het op ʼn rots gaan sit om toesig te hou.

Skielik voel Alena ʼn stywe greep om haar enkel. Sy kyk onder toe en sien ʼn liggroen hand. En toe is sy onder die water. Sy sien vir Ilea ook langs haar in die water en die lyk net so bang soos sy. Alena hoor haar ma se stem wat vir hulle skree. Haar asem is egter besig om op te raak. Sy voel hoe hulle dieper en dieper in die water ingetrek te word. Paniek is skielik die enigste emosie wat sy ken. Dit gaan dalk die laaste ding wees wat sy gaan voel…

Sy voel ʼn hand in hare en sy maak haar oë oop. Ilea hou haar hand styf vas. Net toe Alena voel dat haar asem opraak, vat iemand aan haar arm. Dit is ʼn man wat hulle albei optrek. Sy voel hoe die greep om haar enkel verswak en dan heeltemal laat los. Alena kyk vir oulaas ondertoe en sien twee geel oë in die dieptes. Die waterwese bestaan regtig… 

“My dogters!” roep hul ma uit en sy druk Alena en Ilea styf vas. “Moet dit nooit, nooit weer doen nie!” Alena is nog steeds vreesbevange. Om te dink dat hulle amper verdrink het! Ek is so dankbaar dat daar lewensredders op die strand was.” Sy glimlag vir die ma langs haar. “Wat het gebeur?”

Alena bewe. “D … die waterwese,” hakkel sy, “het ons onder die water ingetrek. So al daardie stories was al die tyd die waarheid!”

Hul ma het verlig gesug en hulle lank styf gedruk. “Julle kort ʼn groot troos! Ek sal vanaand julle gunstelingdis maak!”

“Ma, wat gaan ons omtrent die waterwese doen? Ons kan dit sekerlik nie los nie?” vra Ilea.

“Ek sal dit aan die polisie rapporteer. Hulle sal definitief iets daaromtrent doen,” antwoord hul ma.

Na hierdie gebeure het Alena haar eie boek, Naby die doodservaring, geskryf oor hoe sy en haar eie suster uitgevind het van die wese en hoe alles geëindig het. Die wese is toe gevang en in ʼn akwarium in beskerming geplaas.

Die waterwese het geskiedenis gemaak om te onthou.

Die waterwese – Elmé Steyl
Tweede prys (laerskoolafdeling) in Storiewerf se skryfkompetisie 2021.