Die jeugroman, Die Boendoesbaai-ding, word beskryf as ‘n speurverhaal of spannende whodunnit-storie. Die verhaal is gemik op seuns en handel oor die alledaagse goed waaroor hoërskoolseuns dink en praat, soos die verskillende verwysings na Maryna Cloete se geseënde liggaamsbou. Die boek se inhoud sal veral tienerseuns se belangstelling prikkel met die verhaal se spannende storielyn oor ‘n bankrooftog, versteekte skatte en die verdwyning van ‘n posbode.

Alles begin by Eddie Jacobs wat ‘n gesprek tussen twee mans afluister en daarna besluit om ondersoek in te stel, aangesien hy nog nooit gehoor het van die insident waarna verwys word in die twee mans se gesprek nie. Hy kom nie vêr nie, maar met die hulp vanaf Maryna en haar ouma se sogenaamde “contacts” is Eddie weer sterk op die spoor.

Hein en Roelof, die Von Dempter-neefs, kamp in die woonwapark vir die vakansie. Die neefs se paaie kruis al vroeg in die verhaal met Maryna, Eddie en die Eloff-broers. Roelof ontmoet  vir Maryna eerste by die rivier wat verskriklik stink en geen vis het nie. Die stank word later in die verhaal gekoppel aan die Eloff-broers en hul verdagte aktiwiteite in die dorp van Boendoesbaai.

Die voorblad skep die indruk van avontuur en gee aan die persoon wat die boek optel ‘n begeerte om uit te vind waaroor die verhaal handel. Die karakters en plasing is fiktief, maar word deur die verloop van die verhaal aan die leser voorgestel op so manier dat dit voel asof jy self as leser daar is. Alhoewel die verhaal se klimaks en afloop interessant en onverwags is, voel dit haastig en afgerammel. ‘n Goeie voorbeeld hiervan is wat gebeur het met die versteekte geld in die laaste hoofstuk asook die gesprek tussen Eddie Jacobs en Dieter Schoonwinkel wat flou en ongeloofwaardig is aan die einde van die verhaal.

Die jeugroman is geskik vir lesers 14 tot 16 jaar oud. Die boek begin ‘n bietjie deurmekaar en kan sommige jong lesers verwar. Ek stel daarom voor dat die verhaal vanaf hoofstuk 1 tot hooftuk 3 sonder onderbreking regdeur gelees moet word, aangesien die leser al 3 hoofstukke in geheel moet verstaan om die verwysingspunte later in die boek bymekaar te kan bring.

Die jeugroman, Skadujagter, geskryf deur Dihanna Taute en gepubliseer deur Human & Rousseau het in Augustus 2018 op winkels se rakke verskyn. Die boek word as ’n sielkundige riller beskryf, en dit beskryf ook die leeservaring – ’n riller. Ter beskrywing eers ’n klein sinopsis van die plot:

Die sewentienjarige Heilbrandt blyk homself te bevind in ’n rykmanskool, waar streng sekuriteit hom dophou maar waar hierdie “sekuriteit” ook aanhou om vir hom dwelms te gee (?). Dít nadat hy by sy arm ouma moes intrek omdat sy ma deur een van haar mishandelende kêrels vermoor is, sy pa was nooit werklik op die toneel nie. Hy slip gereeld uit die skool uit en gaan bly dan by sy ouma, waar ’n slanke motor hom heeltyd agtervolg en waar die hond heeldag slaap. Meeste van die tyd hallusineer Heilbrandt, en hierdie “trips” maak glad nie die idee van die plot enigsins duideliker vir die leser nie. Hy luister ook tussendeur alles na die band Skadu Jagter, wie se lirieke ten einde sinspeel op sy ma se begrafnis. In die epiloog kom die waarheid uit dat Heilbrandt in ’n psigiatriese instelling opgeneem is omdat hy ’n skisofreen is. Die sekuriteit/dwelmhandelaars is eintlik die mediese personeel. En die slanke motor wat hom agtervolg is sy welaf pa wat sy ouma bring om te kom kuier.

Hier is baie om uit te pak, alhoewel dit aan die einde van die leeservaring voel asof jy meer produktief kon wees en vloere was as wat jy 149 bladsye deursukkel. Daar is wel ’n paar positiewe eienskappe, soos die bekende toertjie om in die epiloog eintlik te onthul waaroor die storie as ‘t ware gaan. Dit is ’n vars asem en voel of jy uit ’n relatiewe vervelige droom wakker word en met albei voete weer in realiteit kan staan. Nog ’n motief wat interessant gedoen is, en wat byna geloofwaardig oorgedra word is die “trips” waarop Heilbrandt gaan – eerstens omdat daar nooit vertel word op watter dwelms die persoon is nie so die tipe “trip” kan nie bevraagteken word nie, en omdat meeste jeuglesers darem (nog nie) baie met dwelms geëksperimenteer het nie so meestal geen verwysingsraamwerk vir “trips” het nie.

Dit bring my egter by ’n belangrike punt, seker die belangrikste punt wat my eintlik bietjie bang maak dat hierdie boek in die jeug se hande beland. Die skrywer stel in hierdie teks in effek harde dwelms gelyk aan medikasie, wat ’n onwaar en baie skadelike beeld van beide dwelms en medikasie vir jongmense gee. Sommige kinders sal dalk nie lewensbelangrike medikasie wil gebruik nie, want dit is dan soos dwelms, en ander sal baie makliker dwelms gebruik want dit is “net soos medikasie”. Nog ’n aspek van die dwelms is die oorweldigende aantal jeugfiksie wat dwelms as ’n motief het, al is dit in die werklikheid nie so ’n groot probleem onder jongmense soos wat volwassenes voorgee nie.

Dít gesê, dink ek die storielyn van die oorlede moeder en die kind wat by sy ouma moet grootraak ’n baie belangrike en baie relevante tema vir baie jongmense is, en dat die boek van groot waarde kon wees as daar ’n fokus op die absolute tragedie geplaas word van kinders wat sonder ouers grootraak en selfs miskien kinders kan help om die realiteit daarvan te verwerk of selfs net maats beter te verstaan. Myns insiens het die skrywer die krag van hierdie storielyn onderskat en veels te hard probeer om “woke” te wees oor tienerkwessies.

’n Laaste motief om aan te raak is die skisofrenie diagnose. Ek is jammer ek moes die epiloog uitlap voordat die boek in jou hande was, maar hierdie was net te belangrik om nie te bespreek nie. In die teks word die hallusinasies, wanordelike gedrag, waanbeelde en negatiewe reaksies toegeskryf aan dwelms en in die psigiatriese hospitaal aan medikasie toegeskryf: maar dit is simptome van skisofrenie, nie nagevolge van behandeling daarvoor nie. Hoe dit voorgestel is laat die skrywer dit lyk of dit die psigiaters wat Heilbrandt siek maak wat eerstens: die gevaarlike wanindruk soos voorheen genoem van dwelms en medikasie gee en tweedens die klem heeltemal verwyder van die eintlike bron van die probleem: die feit dat Heilbrandt deur die trauma van sy moeder se dood moet werk en as gevolg daarvan met skisofrenie gediagnoseer word.

Weereens dink ek skisofrenie is nie noodwendig ’n “trending” tienerkwessie nie, maar selfs as dit was word dit baie oningelig in hierdie boek voorgestel.

Dit is ’n riller. ’n Sielkundige riller – vir Heilbrandt en vir die leser.

Die derde boek in die reeks onthul nog ’n slang in die gras.

’n Swart kat op ’n boomtak binne die maag van ’n volmaan, ’n meisie in haar slaapklere wat vermoedelik van iets (of iemand) af weghardloop – inderdaad ’n treffende voorblad. Emma en die Middernagman is die eerste boek uit die Emma-reeks wat ek optel. Die voorblad vang onmiddellik my aandag. Selfs al sou daar nie klaarblyklik aangedui word dat dit ’n speurverhaal is nie, sou mens die spinnedrade vinnig genoeg raaksien onder die helder maanlig. “Middernagman” ontsluier ook iets van die betowerende krag wat die nag op die leser uitoefen. Middernag, die spookuur, is die tyd wanneer geraamtes uit hulle kaste klim en sluipmoordenaars hulle volgende slagoffer voorlê…

Emma is nie bang vir wat in die nag rondseil, -kruip of -hinkepink nie. Inteendeel, sy is ’n meisie wat nie daarvan hou om in die duister gehou te word nie. Wanneer sy ’n slang in die gras vermoed stel sy dadelik ondersoek in. Vir nagte sal sy rondrol en die drade aanmekaar probeer knoop. Darem het sy vir Zoltan, haar medespeurder en die ou op wie sy verlief is, waarop sy altyd kan staat maak.

Dinge is egter besig om te verander op Kosterkloof – die nuwe skoolhoof Juffrou Beaulah Bonthuys lyk gaaf en die swartkat met haar kleintjies is vir almal te oulik, maar wie is die vreemde figuur wat elke aand in die meisieskoshuis se tuin rondsluip? Wat dinge vererger, Zoltan en Hendrik (Emma se tweelingbroer) en die res van die Kosterkloofseuns is almal betower deur die twee nuwe meisies, Alana en Selena. Dit is moeilik om speurwerk te doen én seker te maak ’n ander meisie krap nie in jou slaai nie.

’n Goedgeronde speurder-protagonis met ’n nuuskierige geaardheid – Emma is nie bang om tussen die skedels en slange rond te krap vir die waarheid nie. Terselfdertyd is sy ook onseker en bang vir liefdesteleurstelling. Dit maak van haar ’n identifiseerbare karakter. Sommige volwasse karakters besit ook unieke persoonlikhede, meestal bly onderwysers net agtergrondfigure. Mevrou Swartgans, die nagmoeder, is ’n fortuinvertelster wat die toekoms kan sien. Hansie, die jongman wat aangestel is om Juffrou Bonthuys se katte elke aand te vang, beeld ’n onskuldige liefdevolle geaardheid uit en kan gesien word as ’n ouboetfiguur vir Emma.

Deur die verhaal bly die spanningslyn styfgetrek en word al die geheime en komplotte in die laaste hoofstuk aan die lig gebring. Een besonderse opmerking wat kritiek ontlok het is ’n feitestelling wat gemaak is oor die voedingroetine van slange op bladsy 121. Sover die kennis wat ek het oor slange wat as troeteldiere aangehou word, is daaglikse voeding te veel. Raadpleeg bronne oor om net seker te maak van feite.

Ek beveel hierdie boek aan vir jong lesers wat belangstel in donker gange, creepy komplotte en ril-lekker speurwerk wat allerhande geldgierige slange in die donker uitvang.

Hierdie boek is uitgegee deur Human & Rousseau-uitgewers.

Om te dans is ʼn verhaal oor Lisa de Waal ʼn tienermeisie wat voel asof die wêreld met al sy probleme op haar neergedaal het. Boonop maak ballet, die een ding waarom haar lewe gedraai het, haar nou so naar dat sy nie eers daaraan wil dink nie. Vir Lisa voel die wêreld grys en koud. Wie sou kon raai dat haar lewe so vinnig so verkeerd kon loop?

Nou is haar ma oorsee in Italië besig om vir haarself ʼn nuwe loopbaan te skep, en sy wil sy nie eers aan haar pa wat hulle so verraai het, dink nie, inteendeel sy wil nooit weer iets met hom of ballet te doen hê nie. Dit was skaars drie maande gelede wat sy nog ʼn normale vyftienjarige was wat gelewe het vir ballet, en nou maak die blote gedagte aan dans haar naar.

Boonop het haar ma voor sy vertrek het, haar na die ander kant van die land gesleep en haar by haar vervreemde ouma in die Kaap gelos. ʼn Ouma wat neonpienk tekkies dra en sjokolade eet vir ontbyt. Glad nie die klassieke ouma waaraan almal gewoond is nie. Een wat lysies maak van alles en glo dit gee mens ʼn beter perspektief oor die lewe en jou probleme, boonop glo sy daarin dat jy alles “boldly” moet “face”. Iets waarvoor Lisa nie nou krag of lus voor het nie. Sy is nie ook glad nie seker of sy kans sien vir die nuwe begin en al die veranderings nie. Vir haar voel dit onmoontlik om aan die vreemdheid van ʼn normale skool met normale skoolaktiwiteite en sport gewoond te raak.

Wanneer gaan die geluk vir haar begin draai? Net Jaco die seun van langsaan met sy donker oë en die skool se swemspan voel soos ʼn vorm van lig in die grysheid waarin sy haarself bevind. Gaan sy ooit weer die moed kry om haar points aan te trek en alleen op die verhoog te stap? Sal die son ooit weer skyn in die grys mistigheid? Sal sy ooit die moed vind om haar pa te kan vergewe en sal al die skinderstories oor haar en Jaco kan verdwyn in die mis soos wat dit gekom het?

Nerine Ahlers en Alet Steenkamp is bekend vir hul trefferreeks vir tienermeisies, die SSS-reeks, waaraan hulle saam geskryf het. Hierin volg ons vir Lindie en haar boesemvriendinne waar hulle doodgewone tienermeisies is, maar op een of ander manier altyd verstrengel word in gevaarlike situasies en kriminele komplotte. Belaai met aksie, spanning, liefde en vele drama, hierdie reeks bly ’n gunsteling onder meisies jonk en oud. Selfs na tien jaar raak ek nostalgies oor my laerskool-dae as ek ’n SSS-boek raakloop en wens ek sit weer in my Afrikaans-juffrou se klas en lees Seesand, sonbrille en smokkelaars.

“Niekie verdwyn spoorloos…” lees ek die eerste sin op die agterblad van die twee skrywers se nuutste jeugroman Weg.  Alhoewel daar spanningselemente in die SSS-reeks voorkom, het ek nie heeltemal ’n boek oor ontvoering verwag nie. Die voorblad met die meisie wie se gesig deur die son verdoesel word, reflekteer iets wat jy op die voorblad van ’n liefdesverhaal verwag. Totdat jy besef dat die strale die figuur amper heeltemal uitvee en dan begin die prent soos ’n legkaartstukkie by die groot blou letters in te skakel.

Zack Meyer se matriekjaar word skielik omgekeer toe Niekie, sy meisie, sonder enige woord verdwyn. Dit is vir niemand vreemd nie, omdat Niekie al voorheen die pad gevat het sonder om enigiets te sê. Haar kunstenaargees belet haar ook om altyd Zack se boodskappe te antwoord en hy is al gewoond daaraan dat haar foon altyd pap is. Tog kan hy nie ontspan en op rekordeksamen fokus totdat hy doodseker is sy is veilig nie.

Die karakters is oortuigend en dinamies. Niekie bly regdeur die verhaal ’n sterk karakter, ongeag die feit dat sy ’n slagoffer is. Die leser ervaar simpatie vir die ontvoerder en sy redes. Die spanningslyn bly styf gespan tot aan die einde toe en alhoewel daar taamlik min onvoorspelbare kronkels te vore kom, is die roman nie vervelig of tydrowend nie.

Ek beveel hierdie boek aan vir enige tieners wat in spanningsverhale met ’n knippie liefde daarby belangstel.

’n Pienk voorblad vol hartjies met die woord “Prins” in die opskrif…

As dié boek homself nie duidelik genoeg as ’n liefdesverhaal bemark nie en die leser steeds onoortuig is, staan die voorletters LB (hartjie) FB middel regs swart en groot. Lehandi Botha het haar huiswerkboek toe versier met haar en Frans Bruwer, die vermoedelike hunk met die “donker hare, breë skouers en merske kuite,” se voorletters.

Soos die swart mussie, swart donkerbrille en swart hemp dit voorspel, sukkel Lehandi, met haar “emo look” en ouers wat sommer in die straat op mekaar skel, om by ’n nuwe skool in te pas. Sy probeer alles in haar vermoë om nie op die bodem van die skoolhiërargie te beland nie. Maar met een nerdy vriendin wie se asem na vispatee ruik, sal sy nie ver kom nie. Om dinge te vererger word sy geteister deur Drayke Hunter, ’n seun wat nie nee vir ’n antwoord vat nie.

Lehandi se karakter is diepdelwend en eg. Sy wissel tussen ’n dolverliefde tienermeisie, ’n totale ongeluksvoël en ’n rebel wat voel haar ouers en die lewe behandel haar onregverdig. Sy maak foute. Sy kry woedeuitbarstings en huil snot en trane. Sy voel sy wil Drayke aanrand wanneer hy op haar knoppies druk. Die vertelstyl is op tye skreeusnaaks en ander tye luister jy maar saam met Lehandi na Reqita (haar oudboesemvriendin) se CD wanneer dinge te erg raak. Taute benut die voordele van ’n eerstepersoonverteller ten volle. Lehandi se gedagtes en gevoelens word in sy intiemste vorm aan die leser bekend gemaak.

Terwyl die loop van gebeure ’n reëlmatige pas behou en die riglyne van ’n tipiese liefdesverhaal gevolg word, is die verhaal ver van vervelig af. In hierdie geval lees jy agter die karakter aan. Lehandi trek jou in en los jou eers wanneer die laaste sin gelees is.

Die derde boek van die “rillerige, hoendervleis-lekker” Grilgryper-reeks belowe bloederige tonele,  donker woude vol vreemde en vreeslike monsterhibrides en karakters wat ’n kamp uit die hel moet oorleef. Dis nou te sê as die voorblad dit nie klaar duidelik genoeg aandui nie. En dan is daar nog die hoender op mensbene wat selfs mý vel laat kriewel nie!

Clayton, ons protagonis, word na ’n rehabilitasiekamp vir probleemtieners gestuur nadat hy sy pa se verloofde, Tannie Themba, se Range Rover met ’n skroewedraaier gekrap het. Die kamp is diep in ’n woud geleë – het ek genoem dat Clayton ’n fobie vir bome het? – met drie sekuriteitshekke en twee mentors wat hulle lewe onleefbaar maak. Bowenal is die tieners by Kamp Mentors nie veilig nie… Kinders raak weg of gaan van eienaardige oorsake dood en dan is daar die onmenslike geluide wat vanuit die omringende woud kom.

Hiedie is spanningsvolle leesstof vir jong lesers tussen die ouderdom van nege en twaalf met ’n voorliefde om raaisels en donker geheime aan die lig te bring. Met ’n hele klomp ongesiene wendings en ’n snaarstywe spanningslyn wat die leser selfs na die laaste bladsy nie heeltemal los nie, is Kamp vir monsters ’n ordentlike grilboek.

Behalwe vir die rillerige dele, beeld die boek gesinskwessies uit en die invloed wat dit het op kinders, soos die aanpassing om ’n stiefouer te hê en die nagevolge van gesinsgeweld. Alhoewel die karakters as probleemkinders gebrandmerk word, is hulle alles behalwe dit. Een karakter wat by my gebly het, is Ferdi (ook genaamd Spiertier deur een van die mentors). Sy voorkoms is dalk intimiderend, maar hy is saggeaard en word vinnig vriende met Clayton. Dit laat mens wonder: wie die ware monsters is.

Hierdie is ‘n praktiese gids wat elke tiener en volwasse sosiale mediagebruiker móét lees. Alhoewel die titel aandui dat die teikenmark van hierdie oorlewingsgids tieners is, is dit nie net tieners wat sal baat vind by die lees daarvan nie.

Die leser word nie ontmoedig om sosiale media te gebruik nie (hulle word selfs aangemoedig) maar word duidelik gewaarsku teen die gevare en implikasies wat jou kan tref as jy die basiese veiligheidskwessies ignoreer.

Soos in alle gevalle waar jy jou vasloop in die wet, kan jy , wanneer jy die wet oortree deur jou gebruik van die sosiale media, nie onkunde pleit nie. Die gids help die leser om die wetlike aspekte te verstaan.

Die leser kry o.a. nuttige wenke oor hoe om kuberboelies en ander grillerige karakters te hanteer en waar jy hulp kan kry indien jy wel ‘n slagoffer van boelies of ander lasposte word. Jy kry wenke oor waarna jy moet oplet wanneer jy van Uber gebruik maak,  watter foto’s jy moet plaas (of liewer nié moet plaas nie). Jy raak bewus van wat al daardie terme en voorwaardes beteken waarvoor jy so maklik “ja” sê en hoe belangrik jou privaatheidstellings is.

Die leservriendelike vertaling deur Jaco Jacobs dra by tot ‘n gemaklike leeservaring.

(Resensie deur Rina Greyling)

Kraak is treffend van die eerste oogopslag af, met ‘n uitstekend ontwerpte voorblad wat dadelik aandag trek. Uiteindelik, het ek gedink toe ek die boek die eerste keer optel: ʼn boek in my gunsteling genre in Afrikaans! Hierdie verhaal word alreeds bestempel as enig in sy soort, en ons kan net hoop dat daar binnekort meer boeke soos hierdie sal verskyn om die gaping in die mark te vul vir goeie, Afrikaanse jeugfantasie en wetenskapfiksie wat in Afrika afspeel en wat kan meeding teen die groot internasionale reekse.

Meiring gee ons ʼn interessante, multidimensionele blik op die wêreld oor 300 jaar: ‘n slim vermenging van kulture, tale, geskiedenis, tegnologie, mitologie, wetenskap en meer wat die leser onmiddellik die leser se belangstelling prikkel en in die wêreld van die roman intrek. Wat van hierdie boek ‘n goeie verteenwoordiging van die Suid-Afrikaanse reënboognasie maak, is hoe verskillende tale en kulture (Afrikaans, Sotho, Xhosa, Engels, Khoisan) voorgestel word. Selfs die naam van die koepelstad, ||Hui !Gaeb, is die Khoisan naam vir Kaapstad. Plekke en name van die verlede en die hede word vermeng met die toekoms, sodat alles nou saamgevleg word om ‘n uiters geloofwaardige toekomswêreld te skep wat steeds ‘n Suid-Afrikaanse leser gaan laat voel asof dit sy eie wêreld is. Die temas wat aangeraak word, veral die van natuurrampe en die verwoeste omgewing, is ook baie relevant en Meiring se voorstelling van die toekoms maak mens definitief meer bewus van hoe belangrik dit is om vir ons aarde te sorg.

Alhoewel sekere aspekte van die tegnologie en die wêreld effens onduidelik bly, is dit ʼn ware ontdekkingsreis vir die leser. Een aspek wat my baie geïnteresseer het, is die idee van die evolusie van die mens tot op ʼn vlak waar telepatie en kommunikasie met ander wesens (beide ‘alien’ en dier) moontlik is. In die meeste toekomsfiksie bly die mens maar redelik dieselfde as in die hede, so dis ‘n verfrissende en interessante verandering wat baie effektief gebruik word in die verhaal.

Een probleem wat ek egter met die roman het, is dat die karakterskepping en -ontwikkeling dikwels onoortuigend is, veral wat die romantiese aspekte aanbetref. Kara se liefde vir Kaleb, alhoewel dit nie die hoof storielyn is nie, maak baie staat op dit wat vertel word eerder as wat gewys word en kom dus onoortuigend en flou voor. Verder tree die karakters soms onnodig dramaties op en is dikwels uiters “verstom” oor wat in die verhaal gebeur – asof die skrywer die leser probeer wys hoe hy/sy moet voel oor wat aangaan in plaas daarvan dat die teks self hul daartoe lei. Daar word ook baie staatgemaak op eksplisiete karakterontwikkeling (byvoorbeeld die karakter of verteller deel ons mee dat die karakter ontwikkel het), in plaas daarvan dat die karaktergroei duidelik is in die verhaal self. Die “lesse” wat die karakters leer is ook baie oordonderend en kom soms prekerig voor. Verder is die karakters, en veral die hoofkarakter, se gedrag is ook soms oor-dramaties en onoortuigend. Kara se haat vir Vega, byvoorbeeld, is baie ongemotiveerd. Die bogenoemde probleme kan, in my opinie, grotendeels toegeskryf word aan ‘n gebrek van “wys” en ‘n oormaat van “vertel”.

My grootste lof vir Meiring is haar gebruik van taal. Die goeie Afrikaans wat deurgaans gebruik word, wys daarop dat sy nie die leser onderskat nie en dit is baie verfrissend om te lees. Meiring gebruik ook woorde uit ander Afrika-tale sowel as Chinees om die multikulturele aspekte van haar wêreld te beklemtoon, en daar is verskeie nuutskeppings in die werk. In ʼn genre waarin daar nog min Afrikaanse boeke geskryf is, is die futuristiese taalelemente in Kraak besonders vindingryk hanteer.

Ten spyte van ‘n effens stadige begin (deels as gevolg van oormatige en onnodige plekbeskrywing) en dialoog wat gereeld geforseerd oorkom, is hierdie ‘n baie goeie verhaal oor die karakters se reis na Egipte, asook oor elke karakter se persoonlike reis. Die storielyn beweeg redelik vinnig met goeie spanningsbou en voldoende geheimsinnigheid om die leser se aandag te behou. Ten spyte van die aangetoonde leemtes, het ek die verhaal terdeë geniet het en sal baie graag meer van hierdie genre in Afrikaans wil lees.

Snak, die tweede boek in die reeks, verskyn Oktober 2018.

Kate Brink is ʼn opregte Johannnesburger, maar nadat haar pa sy werk verloor en hulle skielik arm is, verander haar hele lewe. Die Brink-trauma, soos sy dit noem, lei haar en haar gesin ver van haar geliefde Goudstad en Fab-susters: Paarl toe, plaas toe. Tussen haar broer Dieter se permanente knorrigheid, die vrolike en vriendelike plaasmeisie Els, ʼn getraumatiseerde perd wat haar hartsnare raak en die plaaseienaars se aantreklike seun, Will, leer sy ʼn hele nuwe kant van die lewe ken en ontdek wie sy self is en wil wees.

Kate in Harmonie is ʼn lekkerlees, hetsy ietwat onoorspronklike en voorspelbare, verhaal oor ʼn meisie en ʼn perd. Die pragtige wêreld van die wyn- en perdeplaas in die Paarl met Tafelberg in die agtergrond word goed deur van den Berg beskryf, en skep ʼn sterk kontras met die wêreld van inkopiesentrums en geboue wat die karakters agterlaat. Kate se hartseer oor die lewe wat sy moes verlaat, laat haar aanklank vind by Harmonie se trauma, en deur uit te reik na die perd toe vind sy eindelik self ʼn pad na vrede. Ek voel wel dat haar stadsmeisie geaardheid sterkter kon deurkom in die begin. Daar word gereeld verwys na haar haat en vrees vir die natuur en diere, maar wat gewys word, is eerder hoe sy straathonde voer en dadelik die perde gaan besoek. As gevolg hiervan kom haar bedoelde karakterontwikkeling van stadsmeisie na plaasmeisie nie sterk genoeg deur nie. Die romantiese element tussen Kate en Will (elke tienermeisie se droom) word egter baie goed hanteer, met ʼn stadig-groeiende vonk wat op die regte tyd in ʼn vlam omsit. 

Van den Berg se gebruik van tegnologie, veral Whatsapp, is ʼn sterk pluspunt vir hierdie verhaal. Die Whatsapp-groep “Fabulicious” vir Kate en haar Johannesburgse vriendinne is slim hanteer en wys ʼn goeie kennis van tieners en hul selfoongebruik. Terselfdertyd skep dit ook die afstandsgevoel wat Kate beleef omdat sy nie meer so deel is van hulle nie. Die taalgebruik op die groep is ook goed hanteer, sonder om oordrewe of geforseerd te klink. Oor die algemeen is Van den Berg se taalgebruik beide in dialoog en narratief van ʼn goeie standaard en ook gepas vir die teikenmark. Tog dink ek die skrywer kon meer gebruik gemaak het van Kaapse taalgebruik en dialekte om die Kaapse karakters stewiger te skep en die Brinks se andersheid in hul nuwe omgewing te bewerkstellig.

Die verhaal bevat verskeie relevante en goed hanteerde temas wat baie jong lewens aanraak: ouers wat werkloos is, drank- en dwelmmisbruik, vriendskap en familieverhoudings. Dit, tesame met elemente soos jong liefde en ʼn bekende tog geliefde storielyn, verseker dat hierdie ʼn jeugverhaal is wat by tienermeisies, veral die met ʼn liefde vir perde, sal aanklank vind.