CINDY: (fluister) Boetie?….. Boetie ek het iets gehoor. Hey, is jy wakker? (Sy skud aan hom) Boetie, word wakker!

BRIAN: (Slapering) Gaan weg. Ek slaap.

CINDY: (Klim op bed) Maar boetie, ek het iets gehoor!

BRIAN: (trek kombers oor sy gesig) Dit is jou verbeelding. Gaan slaap! (Daar is ‘n harde geluid en Brian sit skielik regop.) W…w..wat was dit? Het jy dit gehoor? (Hy skakel die lamplig aan.)

CINDY: Ek het jou gesê ek het iets gehoor! Ek het jou gesê!

BRIAN: (skrikkerig) Sjuut. Netnou hoor hulle ons.

CINDY: (saggies) Is jy ook bang?

BRIAN: (bewerig) Bang. Ek. Nooit. 

(‘n HOND BLAF.)

BRIAN: (opgewonde) Hoor hoe blaf Max! (dan huiwerig) Hy sal net blaf as daar fout is.

CINDY: (paniekerig) Boetie, gaan maak die opwasser wakker. ‘Seblief

BRIAN: Oppasser. Ons kan nie jy weet ons gaan in die moeilikheid hom as ons nog wakker is.

CINDY: (bars in trane uit) E…..e…ek wil vir Mamma hê. Boetie wanneer kom sy huis toe?

BRIAN: Ek weet nie. Wag. (Klim van sy bed af en gaan krap in speelgoedboks.) Moenie huil nie, sus. Hier so, vat my gun. (Hy hou ‘n klein speelgoed geweertjie na haar toe uit.)

CINDY: Hoe werk hy? (bekyk die geweertjie)

BRIAN: Maklik, jy aim net en dan skiet jy.

CINDY: (sit geweertjie neer) Wat van jou?

BRIAN: (Krap verder en haal ‘n krieketkolf uit.) Ek sal hulle met my bat sommer stukkend slaan.

‘N HARDE GELUID SOOS GLAS WAT BREEK LAAT DIE KINDERS WEER VERSTYF. DADELIK SPRING HUL ONDER DIE BED IN, SODAT NET HUL GESIGGIES UITSTEEK. NA ‘N RUKKIE IS DIT WEER STIL.

CINDY: (bewerig) D…di..dink jy hulle is weg?

BRIAN: (skrikkerig) Ek weet nie

DAAR IS WEER ‘N GELUID, DIE KEER HARDER EN NADER AS DIE VORIGE KEER.

CINDY: (verskrik) Hy is by die deur! (Elkeen hul ‘wapens’ voor hulle. Dan gaan die deur oop.)

CINDY EN BRIAN: Aaaaaaaaaaagggggggghhhhhhhhhhh (Hulle hou vinnig op met skree en begin dan hard op te lag.)

BRIAN: (Kruip onder die bed uit.) Dit is net Max.

CINDY: (Kruip ook uit.) Kom hier, Max

BRIAN: Sien dit was niks om oor bang te wees nie.

CINDY: Jy was ook bang.

BRIAN: Was nie.

CINDY: Was.

BRIAN: Was nie.

CINDY: Was.

DIE GORDYNE GAAN TOE TERWYL CINDY EN BRIAN STRY.

PA: Lukas, jy beter NOU hierbinne kom! Ek gaan nie vir jou wag nie!

(Lukas blaas ‘n diep sug uit en loop stadig in die sitkamer in.)

LUKAS: Ja. Wat nou weer, Pa?

PA: Lukas, ek en jou ma het jou rapport in jou skooltas gekry. Ek wil graag met jou gesels daaroor. Sit.

(Lukas se pa wys na die bank wat voor hom neergesit is. Lukas val neer op die bank en loer geiriteerd op na sy pa.)

PA: Elke dag as ek by die huis aankom, dan hoor ek daardie eentonige geluid van gewere wat deur daardie ‘Speelstasie’ van jou weergalm.

LUKAS: ‘n Mens noem dit ‘n ‘Play Station 3’, Pa.

PA: Maak dit aan my saak? Al waaroor ek omgee is die feit dat jy altyd voor daardie ding sit, en nie by jou huis- en leerwerk uitkom nie.

LUKAS: Ek het baie hard geleer, Pa.

PA: Nie waarvan ek weet nie, jy sit alewig by daardie ding en kom nooit by jou werk uit nie. Jy gaan nie leer hoe algebra werk deur speletjies te speel nie, jongman.

(Lukas rol sy oë en sug weereens.)

PA: As jy so aanhou, seun, gaan jy nie te ver in die lewe kom nie. Hoe wil jy eendag gaan studeer en ‘n lewe maak? Ek sidder om te dink hoe jy vir ‘n gesin wil sorg.

(Pa vou sy arms vinnig en kyk weg van Lukas af.)

LUKAS:  Pa…

PA: Jy betree nou die dieper jare van jou tienerlewe, ek dink dit is tyd dat jy ‘n bietjie grootword en dink aan jou toekoms, seun. Ek en jou ma gaan beslis nie vir die res van jou lewe vir jou sorg nie.

LUKASs: Pa…

PA: Jy het soveel potensiaa,l seun, en ek sien nie dat jy tot jou volle vermoë werk en presteer nie. Jy kan soveel beter.

(Lukas sak dieper in die stoel in, skud sy kop so ‘n bietjie en loer weer geïriteerd op na sy pa.)

PA: Van nou af, gaan ek maar polisieman moet speel om seker te maak dat jy tyd voor jou boeke spandeer, want só aangaan, gaan jy nie.

LUKAS: Pa…

PA: Jy kan eenvoudig net nie…

(Lukas sit regop en waai na sy pa om sy aandag te kry.)

PA: Wil jy iets sê, Lukas?

LUKAS: Baie graag, ja pa. Ek wil pa net ‘n paar vrae vra.

(Pa frons verward, hy knik sy kop en vou sy arms.)

PA: Goed dan, Lukas, sê jou sê.

LUKAS: Sukkel Pa om vir Pa se gesin te sorg en seker te maak dat daar altyd kos op die tafel is?

PA: Nee, ek sal nie sê ek sukkel nie, seun.

LUKAS: Sukkel Pa om ‘n lewe te maak?

PA: Nee, ek sukkel nie.

LUKAS: Het Pa gaan studeer?

PA: Ja, ek het gaan studeer.

LUKAS:  En laastens, het Pa ‘n sukses van Pa se lewe gemaak?

PA:  Ek sal so sê, Lukas.

(Lukas glimlag en grou agter in sy broeksak en trek ‘n ou papier uit.)

PA: Wat is dit, Lukas? Sê wat jy wil sê.

LUKAS: Pa, ek het hierdie in die garage gekry. Ek sien dat dit pa se graad 10 rapport is. Voogonderwyser Mevrou Poggenpoel?

(Pa se oë rek groot, soos hy nader betree sê Lukas weer vinnig;)

LUKAS:  Pa se Wiskundepunt is heelwat slegter as myne, en dan praat ons nie eers oor Pa se Afrikaans en Engels nie. Die kommentaar wat Pa se graadvoog hieronder geskryf het, sê: “Luister nie in die klas nie, doen nie huiswerk nie.”

(Lukas se pa sit sy hand op sy kop.)

Lukas: Wat het Pa so besig gehou daardie tyd dat Pa nie harder kon werk en beter presteer nie? Het Pa dalk Speelstasie gespeel?

(Lukas giggel so effens en dan fokus hy weer.)

LUKAS: En hier is Pa nou, Pa sorg vir Pa se gesin, Pa het ‘n graad agter Pa se naam en Pa het ‘n sukses van Pa se lewe gemaak.

PA:  Maar, Lukas…

LUKAS: Pa, al wat ek sê is dat Pa ook jonk was.

(Lukas glimlag, hy gee die rapport vir sy pa, en stap weg.)