Menu
Storiewerf - 2000 tot 2023
Menu
Professor Trommeldikkus gee ’n lang gaap en maak sy oë oop. Dit is al wragtig weer Maandag. Die dae vlieg regtig verby. Dit voel regtig asof dit net gister Vrydag was. Gelukkig is dit nog vakansie, so hy hoef nie klas te gee nie. Hy sug en spring van die boomtak af waarop hy gelê het.
“Onthou, julle mag nie die botaniese tuin verlaat nie … Geniet dit!”
Almal is te dankbaar om uit die klaskamer en weg van die skool te wees.
Cataleya se selfoon vibreer in haar hand.
Ma [10:04]: Onthou, moenie aan plante raak nie.
“Die vloek kan my nie kry nie… die vloek gáán jou nie kry nie!”
My oë lyk leeg. Miskien is my spieël net vuil. Ek is vandag 17. Dis al drie jaar sedert ek die laaste keer my voete uit die huis gesit het. Die vloek kan my mos kom haal as ek buite gaan, só sê my ma.
Spits, die tuinkabouter, sit heel agter op die verste paddastoel van die res van die kabouters af. Oupa Vaatjie het al die tuinkabouters bymekaar geroep vir ’n belangrike vergadering. Die donker hoekie van die tuin waar hulle nou sit, gee vir Spits koue rillings.
As kind was ek bevoorreg genoeg om ʼn boekrak vol kinder- en jeugboeke in my kamer te hȇ.
“Ek het my belangrikste boek eerste geskryf. Ek dink my boek gee vir mense ʼn gevoel van hoop.” An-Mari do Carmo en Anneke Langner gesels oor die agtergrond van An-Mari se debuutroman, Toe als groen was.
In my straat is daar ‘n huis wat jou rillings gee al dink jy net aan die plek. Die tuinhekkie staan oop maar die gras is so lank dat jy nie eens kan sien watter kant die ingang is nie. Daar is nie ‘n enkele lewendige plant nie – nie ‘n kolletjie groen nie.
“Happy birthday to youuu! Hiep-hiep-hoera! Hiep-hiep-hoera!” Ek sug verlig toe