Ek is nou twintig en ek ken nog steeds die wysie wat speel as Storieman begin. ” Luister na die klank ‘ghong’ en blaai dan om”. Ek kan nou nog presies sê watter prentjies is op die tassies waarin die kassette en die boeke gekom het. Die Sneeuwitjie-prentjie was vir my die mooiste. Ek het altyd die stories wat op die kassette was op die tassies se prentjies gaan soek. Ek weet ook dat die storie van Die heks van Heksrivier in Storieman drie is en daar is so groot swart perd op die boekie se voorblad is. So dis nie baie moeilik om te raai watter kasset my gunsteling was nie.

Kyk ons het Storieman baie geluister. My arme ouers het menigte kere uitgehou om Storieman kasset na Storieman kasset te luister as ons iewers heen ry. Ons het so draagbare radio gehad wat oral saam op vakansie gegaan het, saam met die twee ou tassies. So vanselfsprekend lyk ons boeke redelik geskeur en deur geblaai en party val uitmekaar.

My beste maatjie toe ek klein was, Petro, het Storiemuis ook gehad. Ek was so jaloers. Ek wou altyd die Storiemuis-kassette by haar leen, maar sy het altyd nee gesê. Dit hare en net hare.

Storieman het ons verwysingsraamwerk geword. Later het ek ander boeke ook gelees en ek was kwaad as daar ‘n “Storiemanstorie” in was.

Nou nog ken almal Storieman. As jy net iets sê van Storieman het almal ‘n storie om te vertel of ‘n opmerking om te maak. Storieman is meer as net kassette en boekies vir my, dit is ‘n deel van my kinderjare.