Deel 1
’n Blou oog, detensie en bowenal het hy nog die bus ook verpas. Kevin stap huis toe na skool. Skool is nooit lekker vir hom nie, maar vandag was bietjie erger as gewoonlik. Vir Kevin is die klas nie so erg nie, maar sodra die klok vir pouse lui, kan hy nie help om te voel hoe sy hart losruk in sy borskas nie. Groot Frikkie en sy twee skoothonde, Robbie Rooies en Ou Valie, teiken hom altyd as hulle die dag lus voel om iemand te boelie.
Al drie van hulle is drie jaar ouer as Kevin. Eerste pouse het Kevin in juffrou Katrien se klas gesit om die volgende dag se huiswerk te doen en, wel, om uit Groot Frikkie se pad te bly.
Teen tweede pouse het die wolke toegetrek en die reën het
hard op die skool se groen dakke geval. Die stoepe was vol kinders wat
wil skuiling soek teen die reën en dit was moeilik om daarop te loop
sonder om iemand so af en toe te stamp.
Kevin
het twintig rand uit sy kous uit gehaal, wat hy wegsteek vir Frikkie,
en agter in die snoepie ry gestaan – halfpad in die reën. Tweede
pouse is net tien minute lank en partykeer lui die klok voordat mens
iets kon koop. Kevin was derde van voor af toe Groot Frikkie voor hom
kom indruk het. Dié lummel gryp hom toe teen die bors, maar Kevin trap,
sonder om te dink, met alle krag op Frikkie se toon.
“Eina! Eina, eina, eina! My seer toon! Ek dink hy bloei
weer!” het Frikkie gegil. Met alle geweld gooi Frikkie toe sy vuis teen
Kevin se linkerwang. Frikkie huppel op een been met sy een voet in sy
hand en met een blitssnel beweging het sy ander voet onder hom uitgegly
op die nat teëls.
Kevin kan nie help om te lag as hy dink aan die skril gil wat Frikkie gegee het nie; en sy gesigsuitdrukking is onvergeetlik. Die stomme ou se toon was seker aan die brand, dink Kevin by homself. Daai bietjie humor het Kevin ’n uur detensie na skool gekos en sy bus huis toe, maar dit was als die moeite werd.
Kevin is twee blokke van die huis af. Dit reën nog
liggies en hy kan voel hoe die modder van sy skoene af teen sy kuit
spat. Kevin is verbaas om nie vir Frikkie en sy trawante by die
hoekkafee raak te loop nie. Hulle koop gewoonlik kougom daar en
spandeer die hele middag in die strate op hulle fietse. Kevin loop
ingedagte toe hy Frikkie se stem hoor.
Hy vries.
Vandag is die dag wat Kevin Oosthuizen sowaar met twee blou oë huis toe gaan, dink hy.
Kevin
kyk om en kan die verligting tot in sy skoene voel toe hy sien dat
Frikkie aan die ander kant van die sportgrond se heining staan.
“So,
jy dink jy is groot en sterk omdat jy vandag gedink het jy kan my seer
maak, Oosie?” vra Frikkie. Kevin kan in Frikkie se stem hoor dat sy
ego bietjie seer gekry het. Dit is verstaanbaar, want amper die hele
skool het vir hom gelag; tot die tannie wat in die snoepie werk.
“Ek het net vir myself opgestaan, Frikkie. Dit is jy wat
begin het. Jy het voor my ingedruk. Jy het gekry net wat jy verdien,
Frikkie.”
“As
jy dink jy is man genoeg om mý aan te vat moet jy dit bewys; voor die
hele skool.” Frikkie sê dit met ’n breë glimlag op sy gesig. Kevin weet
dat hy nooit ’n vuisgeveg met Frikkie sal kan wen nie. Sonder verdere
gesprek stap Kevin weg en vermy Frikkie sover hy kan.
“Ja, net soos ek gedink het,” skree Frikkie agterna, “jy is te bang vir ’n geveg! Bang, bang sê ek jou!”
Kevin stap weg voordat hy homself in moeilikheid kry wat hy nie sal kan hanteer nie.
Frikkie se woorde weergalm in Kevin se kop.
Ek
is tog nie bang nie, dink hy, ek is net baie slim. Dit sal baie dom
wees om ’n geveg met Frikkie te soek. Hy is amper drie keer my grootte.
Ek wonder wat sal hy doen as hy bang was? Hy sal seker soos ’n maer
vark skree. Kevin onthou die keer toe hulle op die uitstappie na die
pretpark toe was. Frikkie wou ewe vir Lunette Vries beïndruk deur, soos
hy self gesê het, “’n vinnige stappie deur die spookhuis te vat”.
Hy
het so bleek daar uitgestorm dat hy self soos ’n spook gelyk het. Sy
gesig was so wit dat juffrou Anette hom nie, met haar bril op, kon
herken nie.
Dit is toe Kevin dié plan van aksie uitdink. Hy gaan nou vir Frikkie
’n les leer. Hy gryp sy foon en begin vinnig met beide duime daarom
tik.