PA: Lukas, jy beter NOU hierbinne kom! Ek gaan nie vir jou wag nie!
(Lukas blaas ‘n diep sug uit en loop stadig in die sitkamer in.)
LUKAS: Ja. Wat nou weer, Pa?
PA: Lukas, ek en jou ma het jou rapport in jou skooltas gekry. Ek wil graag met jou gesels daaroor. Sit.
(Lukas se pa wys na die bank wat voor hom neergesit is. Lukas val neer op die bank en loer geiriteerd op na sy pa.)
PA: Elke dag as ek by die huis aankom, dan hoor ek daardie eentonige geluid van gewere wat deur daardie ‘Speelstasie’ van jou weergalm.
LUKAS: ‘n Mens noem dit ‘n ‘Play Station 3’, Pa.
PA: Maak dit aan my saak? Al waaroor ek omgee is die feit dat jy altyd voor daardie ding sit, en nie by jou huis- en leerwerk uitkom nie.
LUKAS: Ek het baie hard geleer, Pa.
PA: Nie waarvan ek weet nie, jy sit alewig by daardie ding en kom nooit by jou werk uit nie. Jy gaan nie leer hoe algebra werk deur speletjies te speel nie, jongman.
(Lukas rol sy oë en sug weereens.)
PA: As jy so aanhou, seun, gaan jy nie te ver in die lewe kom nie. Hoe wil jy eendag gaan studeer en ‘n lewe maak? Ek sidder om te dink hoe jy vir ‘n gesin wil sorg.
(Pa vou sy arms vinnig en kyk weg van Lukas af.)
LUKAS: Pa…
PA: Jy betree nou die dieper jare van jou tienerlewe, ek dink dit is tyd dat jy ‘n bietjie grootword en dink aan jou toekoms, seun. Ek en jou ma gaan beslis nie vir die res van jou lewe vir jou sorg nie.
LUKASs: Pa…
PA: Jy het soveel potensiaa,l seun, en ek sien nie dat jy tot jou volle vermoë werk en presteer nie. Jy kan soveel beter.
(Lukas sak dieper in die stoel in, skud sy kop so ‘n bietjie en loer weer geïriteerd op na sy pa.)
PA: Van nou af, gaan ek maar polisieman moet speel om seker te maak dat jy tyd voor jou boeke spandeer, want só aangaan, gaan jy nie.
LUKAS: Pa…
PA: Jy kan eenvoudig net nie…
(Lukas sit regop en waai na sy pa om sy aandag te kry.)
PA: Wil jy iets sê, Lukas?
LUKAS: Baie graag, ja pa. Ek wil pa net ‘n paar vrae vra.
(Pa frons verward, hy knik sy kop en vou sy arms.)
PA: Goed dan, Lukas, sê jou sê.
LUKAS: Sukkel Pa om vir Pa se gesin te sorg en seker te maak dat daar altyd kos op die tafel is?
PA: Nee, ek sal nie sê ek sukkel nie, seun.
LUKAS: Sukkel Pa om ‘n lewe te maak?
PA: Nee, ek sukkel nie.
LUKAS: Het Pa gaan studeer?
PA: Ja, ek het gaan studeer.
LUKAS: En laastens, het Pa ‘n sukses van Pa se lewe gemaak?
PA: Ek sal so sê, Lukas.
(Lukas glimlag en grou agter in sy broeksak en trek ‘n ou papier uit.)
PA: Wat is dit, Lukas? Sê wat jy wil sê.
LUKAS: Pa, ek het hierdie in die garage gekry. Ek sien dat dit pa se graad 10 rapport is. Voogonderwyser Mevrou Poggenpoel?
(Pa se oë rek groot, soos hy nader betree sê Lukas weer vinnig;)
LUKAS: Pa se Wiskundepunt is heelwat slegter as myne, en dan praat ons nie eers oor Pa se Afrikaans en Engels nie. Die kommentaar wat Pa se graadvoog hieronder geskryf het, sê: “Luister nie in die klas nie, doen nie huiswerk nie.”
(Lukas se pa sit sy hand op sy kop.)
Lukas: Wat het Pa so besig gehou daardie tyd dat Pa nie harder kon werk en beter presteer nie? Het Pa dalk Speelstasie gespeel?
(Lukas giggel so effens en dan fokus hy weer.)
LUKAS: En hier is Pa nou, Pa sorg vir Pa se gesin, Pa het ‘n graad agter Pa se naam en Pa het ‘n sukses van Pa se lewe gemaak.
PA: Maar, Lukas…
LUKAS: Pa, al wat ek sê is dat Pa ook jonk was.
(Lukas glimlag, hy gee die rapport vir sy pa, en stap weg.)