Jy is veral bekend as jeugboekskrywer. Hoekom skryf jy spesifiek vir jongmense?
Ek het skool gehou tussen 1975 en 1979 en ‘n behoefte gevind onder die leerlinge aan Afrikaans wat hulle eie issues aanspreek. Toe het ek en die kinders begin skryf in nuwe Afrikaans, die Afrikaans wat hulle praat. “Sy’s ‘n nja ousie” beteken byvoorbeeld “Sy’s ‘n mooi girl”. Ons het die ou-ou handboeke met die ou reëls uitgegooi en spesifiek die wêreld van die leerlinge van die Western township begin verken.
Wat maak skryf vir jongmense anders as skryf vir volwassenes?
Jong lesers is baie meer krities as volwasse lesers. Hulle wil ‘n ervaring in ‘n boek aan hul eie bas kan meet, dan lees hulle graag, stel hulle belang. Hoe meer hulle regstreeks kan identifiseer, des te makliker lees die tiener of skolier.
Wat is jou gevoelens oor vandag se jong Afrikaanssprekendes? Wat is hulle sterk punte en swak punte?
Vandag se jong Afrikaanssprekendes het nie juis meer of minder swakkere of meer goeie punte as enige vorige generasie nie. Hulle is dieselfde. Hulle verwag om uitgedaag te word deur leervorste en boeke en skole.
Wat dink jy van die hedendaagse Afrikaanse jeugboek/tienerboek?
Die hededaagse jeugboek spreek issues soms te versigtig aan. Miss Nagtegaal se boek (Daar’s vis in die punch) was ‘n atoombom wat ‘n helse verskil gemaak het. Eerlik. Hier is geen issues vermy nie. Afrikaanse jeugromans is miskien deesdae minder issue-gedrewe as vroeër.
Dink jy dis ‘n goeie ding, of is dit dalk ook ‘n manier om sekere issues te vermy?
Ek het nog altyd gedink dis nonsens om ‘n boek te skryf met ‘n sekere issue in gedagte. Die dryfkrag kom van die karakters af. Jy gooi hulle saam. Daar is konflik, sinergie, oplossing, onoplosbare skeuring, groot drama en dan te slotte ‘n afloop.
Die issues is deesdae meer omdat die lewe meer uitdagend is. Kyk na die nuus. Mense word seksueel en akademies en emosioneel baie vroeër ryp. Die beste maatstaf is of die kinders lees. En hulle lees.
Jy het Breek saam met Lizz Meiring geskryf. Is dit makliker of moeiliker om saam met iemand aan ‘n boek te werk?
Dis moeilik om ‘n boek saam met iemand anders te skryf, want daar is twee uiteindelike fokuspunte wat een moet word. Dit is ‘n kwessie van gee en neem en bekhou en iets inslip as iemand anders nie kyk nie en hoop dit word aanvaar. Dis ‘n interessante en ‘n leersame proses wat jou taaier maak as wat jy voorheen was.
Meiring het vroeër vanjaar een van jou vorige tienerromans, Skilpoppe, tot filmdraaiboek verwerk. Wat is die planne daarmee?
Boeke-in-movies in is ‘n speletjie wat filmmakers al lank met Suid-Afrikaanse skrywers speel. As jy baie gelukkig is, kom daar iets daarvan soos met Karel Schoeman se Promised Land. Anders is dit maar net rearranging the deckchairs on the Titanic.
Jy is ook bekend as joernalis en filmresensent. As jy Breek met enige film/films kan vergelyk, watter sal dit wees?
Breek handel oor die broosheid van die mens, iets wat byvoorbeeld vooropgestel is in Tennessee Williams se The Glass Menagerie. Breek as movie sou miskien iets van die vrees en wankommunikasie in gesinne beklemtoon soos wat Glass Menagerie gedoen het. Breek het egter ook politieke issues wat so tussen die glasbreek deurkom en die broosheid van die politieke proses ook belig.
