Die deur klap toe in haar gesig.
        “Gaan weg, Kat.”
        Dieter se stem is gesmoor agter die toe deur. Hy noem haar Kat wanneer hy haar kwaad wil maak, maar sy alie, vandag val sy nie daarvoor nie. Dit help in elk geval nie hy klap die deur in haar gesig toe nie. Hulle moet groet. Sy is bang, bly, hartseer – te blerrie deurmekaar om sy nonsens ook nog op te vreet.
        “Totsiens, my love! Dis wat sy vandag moet sê en sy is nie heeltemal reg daarvoor nie.
        Voel Dieter dalk soos sy? Vandag groet hy ook sy geliefde Johannesburg. Die dat hy haar staan en Kat noem, terwyl hy agter donker oë, ‘n hoodie en oorfone probeer skuil. Haar pa kry ‘n oorval as Dieter so in die kar klim. Die hoodie gaan moet af, die oorfone ook, ten minste tot hulle deur die eerste tolhek by Grasmere is. Haar pa glo rytyd is kwaliteit-gesinstyd en hy verwag dat hulle ten minste lyk asof hulle saam wil gesels. Weird, maar sy speel tog gewoonlik saam. Gesels maar tot haar ouers self stil raak.
        Kate stap in die gang af voordeur toe. Haar voetval is byna geluidloos op die dik mat in die gang van haar oupa-hulle se huis. Van vandag af gaan almal waarskynlik meer vrylik asemhaal. Dis die silwer randjie van hierdie donderwolk oor hulle koppe.