Verslaboratorium is ’n ruimte waarin jongmense tussen die ouderdomme 18 en 25 jaar eie, voorheen ongepubliseerde gedigte gepubliseer kan kry.
Bernard Odendaal, digter, kritikus en professor in Skryfkuns aan die Noordwes-Universiteit se Potchefstroomkampus, tree as keurder van die gedigte op wat deur digters binne bogenoemde ouderdomsgroep voorgelê word vir moontlike publikasie op Verslaboratorium.
Stuur voorleggings aan hom by e-posadres bernard.odendaal@nwu.ac.za. Elke voorlegging moet vergesel word van ’n skrywe waarin die insender sy/haar volle name verskaf, asook sy/haar ID-nommer, posadres, e-posadres, die naam van die instelling waaraan hy/sy studeer (indien van toepassing) en die naam waaronder hy/sy die gedig gepubliseer wil hê.
Glasvlinder
Meesterlik gevorm, jy met jou getinte vlerke,
maar in die koper skemer ongemerk,
fluweelsag saamgevou –
met flonkerende oë bewonder ek jou.
Met jou krultong lei jy my om die verbeelbos
dat jy ronddartel en soek na kos;
jou vlerke kom eintlik uit die reënboog, nektar is jou pot goud,
die son jou verlange –
maar jou bloed bly yskoud.
Meester van illusie, van kleurskubbe as wapen wat transformeer
sodat jagtersoë jou nie kan verteer nie, voor jy wapperend migreer:
laat my nimmer jou verhinder
om vry uit te vlieg nie, verbeeldingsvlinder.
Christel Jordaan – ATKV-Winterskool 2016
Rooi ring
‘n Foto van jou is aan my gewys,
maar die glimlag is onherkenbaar.
‘n Koue sonstraal maak sy skynsel daarop
as ek voel of ek, soos jy,
onsiende na my
staar.
Jou kleurvolle jas
is nou wit-en-swart,
Maar jou bloedrooi ring
boei my, want ek wil glo
daar is nog hoop.
Jou foto,
voulyne en al in my hande,
herinner aan die kaalvoet-stap
onder eike,
blare wat fluisterend kraak onder ons voete –
en die weghardlooplag
vir die reën.
Jou lag eggo weg
tot waar jy in die verte is.
En my uitgestrekte, ontoereikende hande
smag om jou aan te raak.
‘n Foto van jou is vir my gewys,
maar die glimlag
onherkenbaar;
ek lig my hande na my bors
om die vurige hoop
in my te voel
soos jou rooi ring.
Mandie Human
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus)
2014
Bitter
Ná die bitterheid van The Bell Jar en ’n beker filterkoffie uit Ethiopië
Ek hou jou wakker tot ná tweeuur die oggend;
ek los sirkelvormige vlekke op belangrike dokumente,
jou meesterskripsie oor Finnegans Wake, in die intieme vroegoggende van ons samesyn,
of op die eierdopsybloes, ’n vlek;
’n bewende, gekafeïeneerde hand wat probeer om permanente skade te keer;
steeds vroegoggend kyk jy diep binne-in my pikswart moersiel
en stel vrae met jou hart in plaas van jou mond;
té duur, maar ná aanpassing is ek romerig en soet,
so net na jou smaak.
“Ek het ’n plekkie gekry waar ons kan vergader, daar om die hoek van die boekwinkel,”
die een ín die boekwinkel is te duur.
Dis waar ons mekaar die eerste keer raakgeloop het,
jy wil nie weer daar gesien word nie.
Twee kunstenaars hoort net nie bymekaar nie.
Ek sal die oggend wakker word en sien
hoe water en wolke plekke ruil,
ons sal opkyk na die hemele waar mere en poele
deur die maan heen-en-weer gesleep word,
en later stadig deur ’n wolk swem om die somer se hitte te verdryf;
blomplante groei tot dertig meter hoog
en ek pluk vir jou ’n rooihoutboom as ’n bouquet.
’n Kunstenaar moet verlief raak op iemand wat dink
die kunstenaar huil oor die sonsondergang omdat hulle bang is vir die donker.
“Die hele aarde se watermassas tree anders op met die volmaan, nè?”
Ja.
“Nou wat van die feit dat ons sewentig persent water is?”
Veiligheidshalwe: twee kunstenaars hóórt net nie bymekaar nie.
Die oogholtes, die suur smaak, jy vergeet dit voor môre.
Ek is koffie, want ek is bitter,
en jy kan my nie aanvaar of hanteer voor jy daai verandering aangebring het nie,
die een of ander aspek van my wese verander het.
Ek vreet jou aan die binnekant soos ’n vuur in O2,
en ek sluit af met die moerige, brandende smaak van
bitter hel. Herr Gott, Herr Lucifer.
Om te sterf is ’n kuns waarin ek buitengewoon goed is.
Jy het my implisiet geforseer om dit aan te leer.
Nou doen ek dit sodat ek die hel kan voel.
Ek doen dit om realiteit te bevestig.
’n Mens kan seker maar sê ek’t ’n roeping, mevrou Plath.
Ruan Fourie
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus)
2014
wanneer hartseer uiteindelik opgedaag het
ek sou hartseer enige plek kon uitken
hartseer was die een met die groot rooi mussie op
met die mes in die hand, die groot swart masker aan
hartseer was die een in die hoek wat almal beloer
wat wag dat nog iemand by die deur instap
reg om te hap, klap, trap en steel
(die geluk wat jy van kleins af met almal om jou deel)
hartseer sou die een op die skoppelmaai wees
die een wat nie wil afklim sodat jy ’n beurt daarop kan hê nie
wat sy tong uitsteek
wat jou ore vir jou tot verstoppens toe vol preek
want jy het die glas laat val
die bal laat val die bak druiwe wat vars gepluk is laat val
hartseer sou ek oral enige plek kon uitken
want hartseer was die een wat altyd wen
maar ek was verkeerd,
want toe hartseer uiteindelik opdaag
het hy my omgedop dat ek op my maag lê
ek moet stil bly lê, nè, hom vanaand gee wat hy wil hê
hartseer het nie op ’n skoppelmaai gesit en wag nie
hy het mens om elke hoek en draai bespring
jou na al die verkeerde plekke gebring
die verkeerde afdraaie geneem al het jy die regte rigting geskree
hartseer het sy masker vir ’n eie gesig verruil
hy kon jou deur jou lag laat huil
jou halsoorkop agter elke leuen laat skuil
skielik was hartseer nie die een in die hoek nie
maar die een hier reg voor jou
wat jou hand vashou en belowe
dat hy jammer is en net daar omdraai om jou af te pis
toe hartseer uiteindelik opdaag
was daar nie ’n klop aan die deur of ’n tik aan die venster nie
maar ’n swaard so groot soos haat wat dwarsdeur my waarheid saag
en toe hartseer uiteindelik opdaag
het ek nie geweet wat om te sê of hoe om te reageer nie
want niemand het my op hom voorberei nie
ek wou my hand uitsteek die vrede bewaar
maar die snaakse ding omtrent hartseer
dit maak selfs die ledemate swaar
en ek knik in sy rigting probeer oogkontak vermy
en ek hoop dat hy aan sal stap dalk heeltemal verby
aan na iemand wat hom miskien beter begryp
wanneer hartseer uiteindelik opdaag sluit jou deur en wees gewaarsku
hy dra nie ’n rooi mussie of ’n mes in die hand nie
hy sit nie in die hoek of slaap snags onder jou bed nie
hartseer dra die maskers wat jy alte goed ken
hartseer het jou lankal tussen al die ander jye uitgeken
Marcel Spaumer
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus)
2013
Ekwinoks
i. Temperaat
2010, 04, 11
Ek probeer jou aanspreek in gedigvorm, maar elke keer kom ek voor
in-gelid-marsjerende jambes te staan.
Ek hoor ’n trein in Potchefstroom en
die vroegherfsoggendpomelo smaak bitter terwyl ek toekyk
hoe swaels wegvlieg van die koue, onbewus van hoe swaar die aarde is.
’n Kraai slaap, kou ongegrendel, langs die volledige werke van Shakespeare
en ek treur terwyl rose in ’n pot doodkook vir turkish delight.
ii. Start spreading the news
2001, 09, 11
Herfs tuimel en dwarrel in sy aftakeltaak.
Die inwoners van Manhattan skarrel soos miere
rondom ’n teekoppie en krummels op die kombuistoonbank,
onderaan die wiele van motors met dooie eienaars kleef blare
en verkeersligte slaan van rooi na groen oor,
maar my hart bly staan.
iii. Judasbos
2013, 04, 13
Ek sit in Lovers’ Lane en kyk op uit Anna Karenina,
sien jy stap nader en kyk ongemaklik om na jou maatjies,
want jy’t vooruit geloop en nou is jy vas.
Daar’s dooie blare by my voete en lewendes aan die eiketakke.
Jy’s nie die enigste wat omkyk as jy nader kom nie.
As ek sien ons gaan paaie kruis op pad na ’n klas, draai ek af;
op die gras voor die Ferdinand Postma Biblioteek sien ek
’n kat jag duifies.
Ek skuur deur die bosse en ek skuil agter die giftige blare van die oleander, die blommende Judasbos wat alle pyn stil.
Ruan Fourie
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus)
2013
Opstaan
Hoofd op het kussen;
de wekker gaat.
Hoofd onder het kussen;
de wekker gaat.
Hoofd in het kussen;
de wekker gaat.
Het hoofd z’n wekker gaat;
De president slaapt verder.
Jente Rhebergen
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus
2013
Suikerbekkie
In die lumier van die dag,
op die drumpel van tyd,
voor die lafenis van lewe
of die hitte van die stryd
sit ’n suikerbekkie voor sy vlug:
oranjebors en
hoepelrug.
Slegs jy kan so vernuftig, fyn
jou proviand gaan kry
in laventel en vuurpyl –
sélf kelkie klein.
Maar vóór jy vlieg, klein vaalpens,
wil ek jou jangroentjie-nuk verstaan:
Waar kry jy jou soetsopiesbek vandaan?
Henri Niewoudt
(Noordwes-Universiteit, Potchefstroomkampus)
2013
