In ’n huis in Pretoria, gaan lê ’n klein bruin hondjie op haar gunsteling kussing. Sy krul snoesig op en sug saggies soos wat sy insink in die verekussing. Hierdie hondjie se naam is Candy. Sy is ’n trotse Chihuahua. Saam met haar in die sitkamer sit al haar gunsteling mense. Candy se mense staan altyd reg om vir haar kop en maagkrappies te gee. Haar gunsteling van al haar mense, Tiemie, verander die kanaal na ʼn program oor Chihuahuas.

Chihuahuas was die gunsteling troeteldiere van antieke Aztec krygers. Hierdie klein bondeltjies energie is vandag steeds bereid om selfs teen die grootste Boerboel op te staan. Hierdie klein Mexikaanse vegters ken geen vrees nie…

Die Televisie se woorde weergalm in Candy se gedagtes soos wat sy sweef na Droomland. Voor haar verskyn ’n hele weermag Mexikaanse Chihuahuas, met veerkrone en verf soos die Aztec krygers.

“Wie is jy?” roep die diep stem van die hoofvegter.

“Ek is Candy, ek is ’n Chihuahua,” roep sy terug.

“Wat weet jy van ons trotse Mexikaanse kultuur? Jy is NIE ’n regte Chihuahua nie! Weg met jou!” roep die yslike stem. Sy skrik wakker op haar kussing. Skielik voel sy baie hartseer.

“Nie ’n regte Chihuahua nie?” huil sy. “Wat kan ek doen?”

Deur haar trane sien sy die beeld van die ou tempels waar haar voorvaders gewoon het op die televisie.

“Ek weet!” roep sy, “ek sal Mexiko toe gaan! Ek sal meer gaan leer oor my kultuur. Dan moet ek ’n regte Chihuahua wees!”

Candy spring kiertsregop en gryp haar kombers. “Ek moet net eers pak,” sê sy. Sy loer rond en dink oor wat sy alles sal nodig hê.

“’n Paar van my hondebeskuitjies, my gunsteling speelding, nog ’n hondebeskuitjie en dan is ek reg om te gaan!” Sy rol alles toe in haar kombers en sleep hom na die deur toe.

Nou kom die moeilike deel. Ek moet uit glip sonder dat enige van die mense my sien, dink sy. Die eerste mens kom, dit is Annie, Tiemie se sussie. Nou is my kans.

Drie… twee… een… KLAP!

“Ag nee,” sug Candy, “ek is te stadig.”

“Mamma, kan mamma my gou kom help asseblief?” roep Annie se stem van buite af.

Candy staan weer reg. Sy lig haar boud op en hurk neer, gereed vir die wedloop.

Drie… twee…. een… KLAP!

“Te stadig…” sug sy weer. “Hoe gaan ek ooit uitkom?”

Skielik swaai die deur oop en Tiemie stap uit met ’n groot bondel wasgoed. Candy sien haar kans en sy glip onderdeur Tiemie se bene. Uit is sy!

Candy druk haarself deur die hek en stap af straat toe, die hele wêreld lê voor haar oop, maar sy is nie bang nie. Sy en Tiemie stap hierdie pad elke dag en sy ken al amper elke liewe hond in die straat.

“Hallo, Pote. Hallo, Sokkies. Hoe gaan dit met julle?” vra sy die twee Jack Russels.

“Nie so goed nie, Pietie is skool toe vandag, so ons het niemand om mee bal te speel nie,” kla Pote.

“Hy gaan terugkom, Tiemie kom elke dag terug ná skool,” sê Candy met ‘n glimlag. “Julle sal sien, wag net ’n rukkie, slaap ’n bietjie in die warm son, dan vanmiddag het julle tonne energie vir speel!”

“Dit is ’n goeie plan, Candy,” sê Pote.

“Hoekom is jy alleen buite, waar is Tiemie?” vra Sokkies.

“Ek gaan Mexiko toe om te leer oor my kultuur. Ek wil ’n regte Chihuahua word. Die enigste probleem is, ek ken nie regtig die pad nie… Weet julle dalk waar Mexiko is?”

Die twee hondjies dink so bietjie en antwoord gelyk “Daai kant toe!”

“Uhhhh… Dankie,” sê Candy. Sy kyk rond en besluit om parkie se kant to te stap.

DOEF-DOEF-DOEF-DOEF

Wat is dit? wonder sy en kyk om. Agter haar kom ’n yslike Boerboel aangestorm. Sy bek is wa-wyd oop, sy tande so skerp soos messe en die kwyl spat orals. Candy skrik so groot dat sy haar kombersie laat val en so vinnig as wat sy kan weghol. Sy vat ʼn draai links, vat ’n draai regs, hol om ’n bos en af by die straat.

Sy vat ’n skielike draai om ’n hoek en kruip weg teen die muur. ZOEM! Die groot Boerboel skiet verby. Candy sug verlig.

“Daar is jy!” basuin sy diep stem. ’n Groot druppel kwyl val bo-op haar kop en sy kyk op na sy yslike tande. Een van hulle is net so groot soos sy.

Candy bewe die woorde uit “Moeeeet… myyyyy.. asss……sseeeb…lieeeef nieeee eee……eeet nieeeee.”

“Jou eet?” Die groot hond rol op die grond van die lag. “Hoekom sal ek jou ooit eet? Ek is hier om jou te help!”

“Heee…eeelp?” vra sy, steeds bewend.

“Ja! Die woord op die straat is dat jy op soek is na Mexikane.”

Sy sug verlig. “Eintlik is ek op soek na Mexiko.”

“Mexiko! ’n Hondjie so klein soos jy sal tien jaar lank stap voor jy eers halfpad is!”

“Is dit regtig so vêr?” vra sy.

“Dit is op ’n ander kontinent!”

“Ek het nie dit geweet nie.” Candy voel skielik weer baie hartseer. Wat gaan sy nou doen?

“Maar as jy meer wil leer oor Mexikaanse kultuur, kan jy net my mense vra. Hulle is Mexikane!”

“Regtig!” roep Candy opgewonde. “Kan ek hulle asseblief ontmoet?”

“Natuurlik, dit is hoekom ek jou kom soek het. Volg my net.”

Die twee stap vrolik terug na die boerboel se huis toe. Langs die pad vind Candy haar kombers en tel hom weer op.

“Ek het nooit gevra nie, wat is jou naam?” vra Candy.

“Guardián,” antwoord hy, “dit is Spaans vir oppasser.”

“Hierdeur,” sê Guardián. Hy beduie na ’n gat wat onder die hek en Candy spring in. Guardián moet hard druk om deur te pas.

Om hulle staan honderde kaktusse en daar staan twee groot strepiesbanke op die stoep. Guardián klim deur sy honde deur en hou dit oop vir Candy. Binne-in die huis lê twee mense en slaap op die banke met groot Sombrero hoedens op hulle gesigte.

“Wat doen hulle?” fluister Candy.

“Dit is Siësta tyd. In Mexiko word dit so warm in die middel van die dag dat almal ’n middagslapie vat na middagete. Dit is ’n baie ou tradisie.”

“Middagslapies, ek doen dit baie!” roep Candy.

“Sjuut, jy gaan die mense wakker maak.”

“Jammer,” fluister sy.

“Maar as jy alklaar elke dag siësta, dan IS jy mos trotse Meksikaans,” sê Guardián.

“Miskien is jy reg…” fluister Candy.

“Ek weet wat jy nodig het, ’n sombrero!”

Guardián verdwyn om die hoek en kom terug met ’n klein hoedjie in sy mond en sit dit neer op haar kop

“Dankie, Guardián!” roep sy weer.

“Sjuuuut.”

“Jammer,”

Guardián gaap, “ek dink ek is ook lus vir ’n siësta,” sê hy.

“Ek ook,” gaap Candy.

“Kom ons vat jou huis toe,” gaap Guardián.

Die twee spring weer deur die honde deur, druk deur die gat onder die hek en stap lui terug huis toe.

“Dankie, dat jy my geleer het oor Mexikane,” sê Candy en gee vir Guardián ’n nat lek.

“Dit was my plesier,” giggel hy.

Candy druk weer deur die hek en blaf by die deur totdat Tiemie vir haar kom oopmaak.

“Daar is jy!” roep Tiemie verlig. “Ons soek nog heelmiddag na jou! Waar het jy daardie hoed gekry?”

Candy is te moeg vir vrae antwoord. Sy gee vir Tiemie ’n nat lek en spring uit haar arms uit. Sy huppel na haar kussing toe en krul op vir ’n siësta.

Soos wat sy na Droomland sweef, dink sy weer aan die Mexikaanse weermag van klein Chihuahuas.

“Kaptein Candy! Ons is so bly jy is hier! Ons het ’n regte Chihuahua nodig vir hierdie geveg. Is jy reg om die groot yslike boerboel teen te staan?” roep die hoofvegter.

“Ná my siësta,” gaap sy en krul op onder ’n kaktus.

“Goeie plan. Dit is siëstatyd manne!” roep hy en die hele weermag krul op vir ’n middagslapie.