“Peep peep, peep peep!” weergalm Domenique se wekker deur die stilte van die nag.

Die volgende oomblik word die duvet afgegooi van die bed, en ‘n meisie van omgeveer veertien jaar oud, met blonde hare en bruin oë, vlieg uit die bed uit. Met ‘n kragtige pluk na haar bedkassie, kry sy die skreeuende wekker in die hande. Sy skakel dit af, net betyds om te hoor hoe dat voetstappe in die gang al hoe nader beweeg. Sy gluur ‘n laaste keer na haar wekker, 12:00 uur, middernag.  Met ‘n spoed stop sy ‘n paar kussings in haar bed, gooi die duvet weer oor, en gryp haar sak. 

Sy is net betyds deur die venster om te hoor hoe haar moeder haar kamer deur oopstoot.

Gerusgesteld dat haar dogter nog rustig slaap, maak sy die deur weer saggies toe en loop weer af in die gang.

Domenique blaas ‘n lang sug van verligting uit, en trek haar jas stywer om haar. Sy het al reeds haar dagklere die vorige aand aangetrek, sodat sy maklik en vinnig spoorloos kon verdwyn.

Die nag is koud en spokerig, en die droë blare kraak onder haar stewels. Die geheimsinnige bos lê soos ‘n donker nagmerrie voor haar. Net hier en daar beweeg ‘n tak in die wind, wat spookagtige prente vorm in die lig van die vol maan. 

Vir ‘n paar oomblikke maak sy haar oë styf toe om haar plan weer te oordink. Dan maak sy haar sak oop, soek haastig daarin, en trek dan ‘n lang flitslig uit die sak. Sy stop ‘n oomblik om moed by mekaar te skraap en skakel dan die helder lig aan.

Treetjie vir treetjie stap sy die woud binne. Sy kan haar tande hoor kners op mekaar en haar bene voel soos jellie. Sy skyn haar flitslig heen en weer, om seker te maak dis veilig en stap dan verder en dieper in die hart van die woud in. Alles wat sy die vorige middag in die koerant ontdek het, spoel deur haar kop. Die geheimsinnige titel op die voorblad van die klein dorpie se koerant, wat in goot gedrukte letters sê: “DRIE ONBEKENDE FIGURE TEEN MIDDERNAG IN EIKEHOUTWOUD.” 

Die hele geheimsinnige storie van die jong seuntjie, wat net twee huise van Domenique se huis af woon, wat sy verlore kat gaan soek het in die middel van die nag. Die seuntjie, genaamd Johannes, het onverwags drie figure raakgeloop in die bos. Dit was donker en die verskrikte Johannes kon net die buitelyne van drie figure uitmaak. Die outjie was so in skok en het sonder meer inligting huis toe gehardloop. Die volgende oggend het hy wel die opmerking gemaak dat dit gelyk het asof hulle gegrawe het en op soek was na iets. Die polisie het die volgende oggend ondersoek gaan instel, maar kon niks buitegewoons opmerk nie. Daarmee was die saak vir hulle opgelos, maar nie vir Domenique Kruger nie.

Skielik steek sy vas. Blitsig skakel sy haar flitslig af en spits haar ore. Afgesien van die dreuning van die wind deur die blare, hoor sy ook fluisterende stemme. Haar hart begin so hard klop dat sy sukkel om uit te maak wat die stemme sê. Omvou deur die duisternis van die nag, stap sy so geluidloos soos ‘n muis verder.

Die stemme word al hoe harder en nou en dan skrik sy vir ‘n takkie wat kraak onder haar skoene.

Sy gee amper ‘n gil toe sy beweging agter ‘n groot bos sien. Sy byt op haar lip en staan vir ‘n oomblk sonder om ‘n lit te verroer. Onder die indruk dat niemand haar raakgesien het nie, sak sy af tot op haar knieë.

Versigtig om nie opgemerk te word nie, trek sy ‘n paar blare uit die pad en loer aandagtig deur ‘n opening tussen die takke. Nes Johannes opgemerk het, sien sy drie figure besig om na iets te soek. Orals word diep gate gegrawe en deur na die stemtoon te luister kon sy duidelik hoor dat dit drie mans is. Die koue en spookagtigheid van die woud merk sy nie eers op nie.

Skielik wip sy soos sy skrik toe een van die figuure opkyk en ‘n sagte maar duidelike opmerking maak: “Ons gaan dit nooit vind nie. Die Van Deventers was slim mense, ons mors net ons tyd.”

“Haai nee, ons kan nie so vinnig opgee nie, dit is hier iewers, en my maat as ons dit vind, dan is ons skatryk,” val die ander een hom in die rede.

Domenique se oë is nou so rond soos pierings. Net toe sy wil omdraai, sien sy iets uit die hoek van haar oog. Daar in die verte agter ‘n bos staan ‘n jeep. Die voertuig lyk gehawend, asof dit gewoond is aan die slegte woudpaadjies. Skielik kry Domenique ‘n blink idee. Sy draai vinnig om en maak ‘n wye draai. Sy buk af op haar hurke, en van ‘n afstand maak sy seker daar is niemand in die jeep wat vir haar lê en wag nie. Sy druk haar hand in haar sak en haal haar selfoon uit. Sy neem ‘n foto van die voertuig, en sit haar foon terug in die sak.

Sy kruip versigtig om die voertuig sodat sy onsigbaar is vir die figure. Agter-op die voertuig lê daar ‘n  stowwerige leersak, by die een punt steek daar ‘n geheimsinnige papier uit.

Sy het dit skaars in haar sak gedruk, toe sy voetstappe hoor aankom. Verskrik kyk sy op, en haar oë val op drie donker skaduwees. Vinnig maak sy haar self onsigbaar agter ‘n groot boom. Net betyds voor die drie figure te voorskyn kom. 

Die stof trek soos die jeep wegtrek.

Domenique staar vir ‘n oomblik  die voertuig agterna, en onthou dan van die papier. Half skrikkerig trek sy dit met die punt van haar vingers uit. Versigtig, maar angstig vou sy dit oop. Op die papier sien sy nou ‘n paar dowwe lyne en merke. Aan die einde van ‘n lang draaierige lyn is daar ‘n klein kruisie waarby ‘n paar letters iets uitspel:

Diep in die aarde, is daar baie waarde, by verrimpelde ou tone, is daar baie meer as krone.

Nou is Domenique behoorlik omgekrap. Sy is nou seker dat daar wel iets hier in die woud wegesteek is, maar wat kan die raaisel nou eintlik beteken? Sy loer eers om haar rond, en skakel dan versigtig die flitslig aan. Orals kyk sy rond, maar sien niks met ou verrimpelde tone nie. Sy is verstandig genoeg om nie te vêr rond te dwaal nie, want so in die nag kan mens maar maklik verdwaal in die woud. En die kaart wys wel dat die kruisie hier iewers is. Domenique se kop draai al van al die gedinkery, maar sy kan geen oplossing vind vir die situasie nie. 

Na ‘n halfuur se soek het sy omtrent al onder elke bossie en blaar gekyk, maar ‘n leidraad kan sy nie vind nie. Sy kyk eers op haar horlosie, toe sy ‘n lang gaap gee. Dit is tien minute voor twee, en dit lyk vir haar of die lang nag als verniet is.

Op ‘n drafstappie swaai sy haar flitslig heen en weer, maar van ou verrimpelde tone is daar niks te sien nie. Sy was net op pad om op te gee, toe iets hards haar voet vang. Sy slaan neer soos ‘n sak patats. Dit is ‘n ou boom se harde wortels wat haar laat struikel het. Met gesig in die grond probeer sy inneem wat alles nou net gebeur het. Soos sy haar gesig lig van die grond eggo die woorde skielik in haar kop: “by verrimpelde ou tone, is daar baie meer as krone.” 

Sonder om twee keer te dink, spring sy op, bekyk die wortels waaroor sy geval het, en klap haar self op die kop.

“Natuurlik, hoe kon ek nie daaraan gedink het nie,” sê sy terwyl sy haar hand oor die krakerige ou bas van die boom streel. “Die verrimpelde tone moet duidelik die lang wortels van die boom wees.”

Sy skyn die flitslig op die wortels, en kyk dan op in die boom se blare. Die dik takke van die akkerboom strek tot in die hemel, waar die maan en sterre hom vriendelik groet. Sy kyk vinnig heen en weer, om seker te maak daar is niemand wat haar stilletjies dophou nie, en begin dan tussen die wortels te karring. 

Een vir een trek sy aan die wortels, en tot haar verbasing lig ‘n groot stuk van die grond op. Sy stik amper in die stof, maar is angstig om te sien wat gaaan gebeur. Sy trek haar asem in toe die flitslig  in ‘n donker gat skyn wat omtrent so groot is soos ‘n wasgoedmandjie. Die gat is wel nie so diep nie, maar was goed weggesteek onder die ou boom se wortels.

Stadig maar seker sak sy af tot op haar knieë, steek haar hand in die gat en voel rond. Uiteindelik tref haar hand iets hard, en saam met haar arm kom daar ‘n ou bruin koffer uit. Sy blaas haastig die stof af, en kyk dan om haar rond. Die helder maan is die enigste lig in die donker nag, maar al Domenique se vrees het skielik verdwyn. 

Haar oë skyn helder van opwinding, soos sy die koffer se deksel oopmaak. Die ou skarnere kraak, en sy gee amper ‘n gil toe sy sien wat daarin is. In die helder lig van die flits, sien sy nou die koffer is tot bo volgestop met hopies geldnote. Haar mond val oop soos sy die rykom voor haar aanskou. Sy gaan lê terug teen die boom en gee ‘n lang sug van verligting.

“Ek het dit gevind,” fluister  sy, en met daai woorde val haar oë toe.

Die volgende oggend maak die son wat liefkosend deur die blare skyn haar wakker. Vir ’n oomblik kyk sy verward rond, en skrik toe sy die oop koffer met die geld in sien. Haar flits wat se liggie teen die tyd al flou geskyn is, lê net langs die koffer. ‘n Glimlaggie verskyn op haar mond soos sy haar selfoon uit haar sak trek.

En so is Sarah Van Deventer se lewe gered, deur ‘n  avontuurlustige jong meisie genaamd Domenique Kruger. Die 82-jarige tannie, die enigste oorlewende Van Deventer. Haar voorvaders het die versteekte skat jare terug weg gebêre, met die hoop dat dit eendag vir ‘n goeie doel gebruik sal word. Die tannie wat in Pretoria tuisgaan, kon nie meer die huurgeld betaal nie, en was in groot gevaar om die huis te verloor. Sonder familie of iets om van te lewe, was haar lewe besig om afdraande te gaan. Maar te danke aan ons nuwe held, Domenique Kruger is Sahra Van Deventer se lewe gered.

Mevrou Kruger sit die koerant neer en glimlag breed vir haar dogter. Dit is Sondagmiddig, ‘n week na Domenique se avontuur, en almal sit lekker op die bank en tee drink.

“Domenique,” klink haar pa se diep stem deur die vertrek. 

“Ja, Pappa,” antwoord sy nuuskierig. 

“Ek het vanogend in die nuus gelees, dat die drie figure opgespoor is. Hulle is gisteraand gearresteer vir 5 miljoen rand se diefstal. So daai mannetjies gaan lank in die tronk sit.”

“Wow, Pappa, dis nogal skokkend, maar ek is wel bly hulle is gevang.”

“My kind jy was baie braaf om so in die nag te gaan skatte soek. Ek is baie trots op jou.”

“Ons almal is baie trots op jou,” stem haar mammie saam en gee haar ‘n stywe drukkie.

Geheim in die bos – Marisa Loubser.
Eerste prys (laerskoolafdeling) in Storiewerf se skryfkompetisie 2021.